«امّا زمانی می‌رسد، و هم‌اکنون فرا رسیده است، که پرستندگانِ راستین، پدر را در روح و راستی پرستش خواهند کرد، زیرا پدر جویای چنین پرستندگانی است.» (یوحنا ۲۳:۴)
در زیر برخی از اصول اساسی وجود دارند که توسط آنها ما در پی برنامه ریزی و تمرینِ مشارکت پرستشی در کلیسای تعمیدی «های پوینت» هستیم (تا جایی که به یاد دارم، این اصول از مجموعه موعظاتی تاثیر گرفته‌اند که از جان پایپر، در باب پرستش، تحت عنوان «خدا را پرستش کن» شنیده بودم).
۱- پرستشِ حقیقی، خدا محور است.
ما خلق شده‌ایم تا پرستش کنیم، و فرمان یافته‌ایم که تنها خدا را بپرستیم (خروج ۳:۲۰-۵؛ مکاشفه ۹:۲۲)، به روشی که او در کتاب مقدس بیان کرده است (جامعه ۱:۵-۷). بنابراین، همان‌طور که قلب خود را برای پرستش آماده می‌سازیم، باید به خاطر داشته باشیم که پرستش از آنِ خدا است و نه ما.
۲- پرستشِ حقیقی، بر مسیح تمرکز دارد.
عیسی مسیح، تصویر خدا، خالق، نگهدارنده، آشتی دهندۀ خلقت و سَرِ کلیسا است (کولسیان ۱۵:۱-۲۰). خشنودی خدا در این بود که خود را از طریق پسرش آشکار سازد و از طریق مرگ و قیام عیسی، ما را با خود آشتی دهد. پس به همراه شاگردان، عیسی را پرستش می‌کنیم (یوحنا ۲۸:۲۰)؛ عیسی کانون پرستش است زیرا او کانون کار پدر است.
۳- پرستشِ حقیقی، دارای قدرت روح است.
کتاب مقدس آشکار می‌سازد که ما برای خدا به عنوان فرزندان خشم و مرگ در این دنیا متولد شده‌ایم. با این‌حال، به فیض و از راه ایمان (افسسیان ۱:۲-۱۰)، با خدا زنده شده‌ایم و نسبت به گناه مرده‌ایم (رومیان ۱:۶-۱۴). تنها آنانی که به قدرت روح‌القدس زنده شده‌اند، می‌توانند حقیقتاً خدا را پرستش کنند. خدا جویای چنین پرستندگان راستینی است (یوحنا ۲۱:۱-۲۴)
۴- پرستشِ حقیقی، مبتنی بر کلام است.
کلام خدا (کتاب مقدس) مبنای هر عملی است که در پرستش انجام می‌دهیم (اعلانات، خوش‌‌آمد گویی، سرود خواندن، دعا، موعظه و غیره). چرا؟ زیرا خدا به وسیلۀ کلام خود عمل می‌کند. او با کلامش خلق کرد (پیدایش ۱)؛ او خلقت خود را با قدرت کلام خود حفظ می‌کند (عبرانیان ۳:۱). او به عنوان کلمه به این جهان آمد (یوحنا ۱:۱)؛ او ما را با قدرت کلام خود نجات می‌دهد (رومیان ۱۶:۱)؛ موعظه، شکل اصلی کلام در پرستش ما است، زیرا عیسی و شاگردان او چنین الگویی را برای ما به جا گذاشتند (لوقا ۴۳:۴، رومیان ۱۴:۱۰-۱۵)؛ زیرا به ما فرمان داده شده است که کلام خدا را، تا زمان بازگشت مسیح، موعظه کنیم (دوم تیموتائوس ۱:۴-۲).
۵- پرستشِ حقیقی، هم ذهن و هم دل را درگیر می‌سازد.
پرستش حقیقی مستلزم آن است که هنگامی که کلام خدا را مطالعه می‌کنیم و برای رشد در شناخت عیسی مسیح تلاش می‌کنیم، فکر و ذهن خود را درگیر خدا کنیم. در عین حال، مستلزم این است که وقتی روح‌القدس به پری در زندگی‌های ما جاری می‌گردد و سبب می‌شود که با شادی و لذت کامل، خدا را ستایش کنیم، دل‌هایمان را درگیر خدا سازیم. در این صورت است که پرستش ما مشتاقانه و پر از روح خواهد بود؛ زیرا بر اساس حقیقت خداوند ما عیسی مسیح بنا شده است. این همان معنای پرستش خدا در روح و راستی می‌باشد (یوحنا ۲۴:۴).
۶- پرستشِ حقیقی، سازنده است.
اگرچه پرستش مربوط به خداست و نه ما، پرستش حقیقی، ایمانداران را هم در ذهن و هم در دل بنا می‌کند «تا زمانی که همه به یگانگی ایمان و شناخت پسر خدا دست یابیم و بالغ شده، به بلندای کامل قامت مسیح برسیم.» (اَفسسیان ۱۱:۴-۱۳)
به عبارت دیگر، هر چند پرستش، تماماً مربوط به خدا است، اما برای ما هم مزیت دارد و باعث می‌شود که در محبت خود به خدا و دیگران رشد کنیم، زیرا پرستش، هم جهت عمودی (به سوی خدا) و هم جهت افقی (به سوی یکدیگر) را در بر دارد.
۷- پرستشِ حقیقی، فراتر از روزهای یکشنبه است.
ما به عنوان ایمانداران در مسیح، نباید از گرد آمدن با یکدیگر دست بکشیم (عبرانیان ۲۴:۱۰-۲۵). با این‌حال، پرستشِ حقیقی، یک امر روزمره است. ما باید تمام زندگی خود را همچون قربانی‌های زنده و مقدس، تقدیم خدا کنیم ( رومیان ۱:۱۲-۲). این بدان معناست که ما در نحوه زندگی، کار، بازی و فعالیتمان در هر روز از زندگی خود، خدا را بپرستیم.