یک شبان، چگونه باید به کودکی که می‌خواهد تعمید بگیرد، پاسخ دهد؟
رویکرد کلیساها نسبت به تعمید کودکان باید چگونه باشد؟
دو قرن پیش از این، صرفاً تعداد معدودی از تعمیدی‌ها این سوالات را مطرح می‌کردند. در بسیاری از کلیساها، نوکیشان برای تعمید گرفتن، باید بالای ۱۸ سال سن می‌داشتند.
امروز شرایط به شکل قابل توجهی تغییر یافته است. ما به عنوان تعمیدی‌ها، هنوز عمل «تعمید نوزادان» را رد می‌کنیم، زیرا معتقد هستیم که تعمید، غوطه‌ور شدن یک ایماندارِ اعتراف کرده است، نه پاشیدن آب بر روی نوزادی بی ایمان. با این وجود بسیاری از شبانان تعمیدی، کودکان را در سنین خیلی کم تعمید می‌دهند، بدون آنکه احساس کنند که آن فرزند، هنوز ارتباطی با ایمان برقرار نکرده است.
جینا وِلش، آتئیستی که تجربهٔ ایمان آوردنی جعلی و غیر واقعی در کلیسای تعمیدی توماس رُد را داشت، انگشت خود را بر این موضوع گذاشت: اگر نجات، انتخابی آگاهانه برای ایمان به انجیل است، پس چرا در کلیساهای تعمیدی بر تعمید بچه‌های کوچک تاکید می‌شود؟ وِلش، تعمید کودکان را طوری توصیف می‌کند که لازم است مباحث بسیاری در باب ماهیت ایمان حقیقی برانگیخته شود:
«اینجا در کلیسای توماس رُد، تعداد زیادی از کودکانی که در کلیسا بزرگ می‌شوند را تعمید می‌دهند. هنگامی که این کار را انجام می‌دهند، کودک، اغلب آنقدر کوچک است که حتی نمی‌تواند خودش وارد استخر شود. یکی از شبانان کودک را درست مانند یک قایق کاغذی به آغوش شبان تعمید دهنده شناور می‌سازد. در بیشتر موارد وقتی کودک در آب غوطه‌ور می‌شود، آنقدر وزن او سبک است که آنها مجبور می‌شوند او را به درون آب فشار بدهند، و گاهی پاهای او از آب بیرون می‌پرند.»
این برای من عجیب به نظر می‌رسید: وودی به من گفته بود که آنها نوزادان را در کلیسا تعمید نمی‌دهند، چون معتقد بودند که هر شخص، خود باید انتخاب کند که آیا می‌خواهد نجات بیابد! باید به این درک برسد که گناهکار بودن به چه معنا است و مفهوم قربانی شدن عیسی به خاطر ما، چیست. یک کودک خردسال چگونه می‌تواند این مفاهیم را درک کند؟
وقتی بزرگ می‌شدم، هرگز تعمید نوزادان را زیر سوال نبردم، زیرا موضوعی بود که به آن عادت کرده بودم. اما پس از آنکه چندین سال در رومانی زندگی کردم، متوجه شدم که کودکان زیر ۱۲ سال به ندرت تعمید گرفته بودند. چیزی که بیشترین تاثیر را بر من گذاشت، اهمیت و ارزش زیادی بود که برای تعمید قائل بودند. به همین ترتیب، من هرگز ندیدم که کسی بخواهد دوباره تعمید داده شود، حتی زمانی که به این حقیقت پی برد که آن زمان اصلا درک این را نداشته که چه کار می‌کند. موضوعی که بسیاری از کلیساهای تعمیدی ایالات متحده را آزار می‌دهد.
تعمید کودکان: دیدگاه من
کتاب مقدس روش‌های یکسانی برای رسیدگی به مبحث کودکان ارائه نمی‌دهد. با این‌حال، من معتقد هستم که اگر حکمت کتاب مقدس را در مورد این موضوع بکار ببریم، می‌توانیم چندین اصل را جمع آوری نماییم.
۱- ما باید فعالانه انجیل را با فرزندان خود، به اشتراک بگذاریم و هنگامی که به مسیح اعتماد کردند، آنها را تشویق کنیم.
هرگز نباید به کودکان تلقین کنیم که برای درک انجیل بسیار کوچک هستند، یا باید برای اعتماد کردن به مسیح صبر کنند. عیسی گفت: «بگذارید کودکان نزد من بیایند.»
۲- کسانی که تعمید داده می‌شوند، باید بتوانند اعتراف ایمانیِ قابل اعتمادی داشته باشند.
چرا باید اعتراف به ایمان، معتبر باشد؟ زیرا تعمید، راه ورود به عضویت در کلیسا است، که با خود تمام مسئولیت‌ها و امتیازات عضویت در این اجتماع عهد محور را به همراه دارد.
۳- در به تأخیر انداختن تعمید برای کودکان خردسال، حکمتی وجود دارد.
در این زمینه، من تابع راهنمایی دبلیو.اِی کریسوِل، شبان قدیمی اولین کلیسای تعمیدی در دالاس تگزاس هستم، او تشویق و تأکید می‌کرد که تصمیمات دوران کودکی بر مبنای مسیح گرفته شوند، اما تعمید را تا زمانی که یک کودک در حدود ۱۰ سال داشته باشد، به تعویق می‌انداخت.
من یک‌بار شنیدم که یک شماس می‌گفت: «اگر فرزند شما هنوز به بابانوئل اعتقاد دارد، پس احتمالا هنوز آنقدر بزرگ نشده است تا شما بتوانید متوجه شوید که او دقیقاً چه اعتقادی به مسیح دارد.»
همچنین اگر تصور کنیم یک بچه کودکستانی آنقدر کوچک است که نمی‌تواند در یک جلسۀ کاری کلیسا رأی و نظر دهد، شاید لازم است که از تعمید او خودداری کنیم تا حقوق و مسئولیت‌های جماعت عهد محور، به درستی به انجام رسد.
۴- تأخیر در تعمید، بدان معنا نیست که باید تعمید کودکان را نامعتبر بدانیم.
از آنجایی که کتاب مقدس محدودیت سنی در این باره بیان نمی‌کند یا دستورات روشنی در این زمینه نمی‌دهد، باید از اظهارات قاطع در مورد «سن مناسب» تعمید خودداری کنیم. آنچه در پی آن هستیم حکمت است و نه تک نظری و یکنواختی در تفکر. البته شبانان وفاداری ممکن است مخالف باشند.
صادقانه بگویم من تعمید کودکان را نامعتبر نمی‌دانم. خودم وقتی ۸ ساله بودم، تعمید داده شدم.
اما به شدت معتقد هستم که باید در نحوۀ رفتار با این کودکان با ارزش، که خداوند مراقبت از آنها را به ما سپرده است، بسیار دقت کنیم. نه آنها را از ایمان آوردن به مسیح ناامید و دلسرد کنیم، و نه با تعمید زودهنگام به آنها اطمینانی کاذب نسبت به تصمیمی که گرفته‌اند، بدهیم.