تعریف

زندگی مسیحی، زندگی توبه، ایمان و اعمال نیک است که از طریق قدرت روح و با کمک ابزار فیض به انجام می‌رسد، همان‌طور که مسیحی برای جلال خدا به تصویر مسیح تبدیل می‌شود.

خلاصه

زندگی مسیحی بر اساس کار خدا در تولد تازه، عادل‌شمردگی، هدیۀ روح، آمرزش گناهان و اتحاد با مسیح است. هدف زندگی مسیحی، به صورت مسیح درآمدن و در نتیجه در فرمانروایی خدا بر روی زمین برای جلال خدا سهیم شدن است. خدا با استفاده از ابزارهای مختلف فیض مانند کتاب مقدس، دعا، کلیسا و آیین­ها، ایمان‌دار را توسط روح‌القدس به شکل مسیح در می‌آورد. زندگی سالم مسیحی، در ایمان و اطاعت، اعمال نیکو، زندگی فداکارانه، بخشش و مشارکت در ماموریت جهانی کلیسا نشان داده می‌شود.

هیچ زندگی بهتر از زندگی مسیحی وجود ندارد. ما باید این موضوع شگرف را تحت پنج عنوان اصلی بررسی کنیم. اول، بحث خود را با اساس زندگی مسیحی آغاز می‌کنیم: زندگی مسیحی بر چه چیزی بنا شده است؟ دوم، قبل از اشاره به واقعیت‌های روزانۀ زندگی مسیحی، نگاهی به آینده می‌اندازیم و می‌پرسیم: هدف از زندگی مسیحی چیست؟ به چه سمتی پیش می‌رود؟ سپس قلب زندگی مسیحی را بررسی می‌کنیم؛ این موضوع یک امر قلبی است و می‌پرسیم: مسئلۀ اصلی چیست؟ چهارم، نگاهی به ابزارهایی می‌اندازیم که زندگی مسیحی بر اساس آنها هدایت می‌شود؛ یعنی آنچه که گاهی “ابزار فیض” نامیده می‌شود. سپس در بخش نهایی، برخی از ویژگی‌های برجستۀ زندگی مسیحی را بررسی می‌کنیم.

اساس زندگی مسیحی

ما فقط در صورتی زندگی مسیحی را در زمان حال درک خواهیم کرد که بنیادی که بر آن بنا شده است را درک کنیم. کتاب مقدس در این مورد حداقل به هفت روش زیر اشاره می‌کند.

توبه و ایمان

خدا به همۀ مردم جهان فرمان توبه می‌دهد (اعمال رسولان ۳۰:۱۷-۳۱). پطرس در روز پنتیکاست این فرمان را می‌دهد (اعمال رسولان ۳۸:۲) و این تعلیم ثابت عهد جدید است. ما باید از گناه برگردیم و به نجات‌دهنده‌ و خداوند عیسای مسیح اعتماد کنیم. بدون توبه و ایمان، زندگی مسیحی وجود ندارد. در واقع، توبه و ایمان تنها آغاز زندگی مسیحی نیست، آنها شکل تمام زندگی مسیحی هستند، هر روز و هر روز به‌­طور مداوم.

اما یک مسئله وجود دارد؛ تا وقتی که خدا در ما کار نکند، ما نه می‌خواهیم و نه می‌توانیم توبه کنیم و به مسیح ایمان بیاوریم، زیرا توبه و ایمان در نهایت هدیۀ خداست (ر.ک دوم تیموتائوس ۲۵:۲). شش روش باقی‌مانده که دربارۀ اساس زندگی مسیحی بحث می‌کنند نیز، همگی بر عمل مقتدرانۀ خدا تمرکز دارند. با اینکه ما آغاز زندگی مسیحی را بر حسب توبه و ایمان خود تجربه می‌کنیم، اما می‌دانیم هیچ یک از اینها اتفاق نمی‌افتند، مگر اینکه خدا از سر لطفِ خود در ما کار کند.

تولد تازه

روح ما انسان‌ها به‌طور طبیعی به‌سبب خطاها و گناهان مرده است (افسسیان ۱:۲). ما نمی‌توانیم خودمان را نجات بدهیم، مگر اینکه خدا از آسمان ما را متولد کند و یا تولد تازه ببخشد (یوحنا ۱:۳-۸).

هدیۀ روح‌القدس

این تولد به‌وسیلۀ روح‌القدس که وارد قلب‌های ما می‌شود تا به ما زندگی ببخشد، به ما داده می‌شود. ما با ایمان، روح‌القدس موعود را دریافت می‌کنیم (غلاطیان ۱۴:۳).

فرزندخواندگی به‌ عنوان فرزندان خدا

روح‌القدس با دادن تولد تازه، ما را از طریق فرزندخواندگی به خانوادۀ خدا ملحق می‌کند (رومیان ۱۵:۸) و ما فرزندان خدا می‌شویم. گاهی اوقات انجیل از عبارت “پسران خدا” برای مردان و زنان استفاده می‌کند. این به معنای جنسیت‌گرایی نیست، بلکه حقیقت شگفت‌انگیزی را بیان می‌کند که هر یک از ما، چه مرد و چه زن، به‌وسیلۀ فیض، امتیاز پسر عیسی بودن را دریافت می‌کنیم؛ و این اتفاق فرزند خدا بودن، شگفت‌انگیز است (اول یوحنا ۱:۳-۲). همۀ کسانی که به فرزندخواندگی خانودۀ خدا انتخاب می‌شوند، می­‌توانند اطمینان ‌داشته باشند که خدا به‌سبب محبت خویش، از پیش ما را برگزیده و فرزندخواندگی ما را مقرر کرده است (افسسیان ۵:۱).

آمرزش گناهان ما

درست از اولین روز زندگی مسیحی، می­توانیم اطمینان داشته باشیم که تمام گناهان ما بخشیده شده‌اند. بخشش گناهان، مهم‌ترین پیام انجیل و عنصر اصلی در شروع زندگی مسیحی است (متی ۲۸:۲۶؛ لوقا ۴۷:۲۴؛ اعمال رسولان ۴۳:۱۰؛ افسسیان ۷:۱).

عادل‌شمردگی

عدالت مسیح به‌وسیلۀ فیض به حساب ما گذاشته شده و به ما نسبت داده می‌شود، زیرا گناه ما بر روی صلیب به حساب مسیح گذاشته شد. پس به‌دلیل مرگ کفاره‌ای و نیابتی عیسی به عنوان کفارۀ گناهانمان، از نظر خدا “تبرئه” شده، و یا “عادل” اعلام می‌شویم (رومیان ۲۱:۳-۲۶؛ ۱:۵-۲).

اتحاد در مسیح

تمام این موهبت‌ها، شامل فرزندخواندگی، بخشش، عادل‌شمردگی، هدیۀ روح‌القدس و تولد تازه در عهد جدید با عبارت مهم “در مسیح” خلاصه شده‌اند. این بدان معنا نیست که ما از نظر جسمانی در مسیح قرار داریم، بلکه به این معناست که ما در اتحاد با مسیح هستیم. این یک اتحاد عمیق است. این بدین معناست که مرگ عیسی، مرگ ماست و رستاخیز عیسی، رستاخیز ماست (در زمان حال معنوی و در آینده جسمانی)، و صعود او به عنوان صعود حتمی ما در آینده است (رومیان ۱:۶-۸؛ غلاطیان ۲۶:۳؛ افسسیان ۵:۲-۶؛ کولسیان ۳:۳).

هدف زندگی مسیحی

زندگی مسیحی به چه سمتی پیش می‌رود؟ هدف آن چیست؟ کتاب مقدس دست کم چهار پاسخ برای این پرسش ارائه می‌دهد:

شبیه شدن به عیسی در تصویر خدا

ما با یک پاسخ فردی شروع می‌کنیم: «ایشان را همچنین از پیش معین فرمود تا به شکل پسرش درآیند» (رومیان ۲۹:۸). پسر خدا صورت و مظهر بی‌نقص خداست، آنچه که نوع بشر باید باشد (کولسیان ۱۵:۱). خدا هر ایمانداری را به شکل عیسی درمی‌آورد. این نقشۀ بزرگ خدا برای شما و من است، اگر در مسیح باشیم.

بخشی از کلیسای کامل جهانی شدن

سپس یک پاسخ جمعی به این پرسش وجود دارد: مقرر شده است که ما بخشی از یک گروه کثیر که هیچ‌ کس نمی‌تواند آن را بشمارد شویم: «از جماعتی عظیم از هر ملت و طایفه و قوم و زبان» (مکاشفه ۹:۷). زندگی مسیحی به صورت فردی و تک به تک می‌گذرد، اما ذات آن فردی نیست. خدا، کلیسای جهانی مسیح را در تمام اعصار تکمیل می‌کند و ما بخشی از آن هستیم.

مشارکت در فرمانروایی بر آفرینش جدید

خدا به ابراهیم وعده داد که از نسل او (مسیح و همۀ کسانی که در مسیح هستند) میراث‌دار جهان خواهند بود (رومیان ۱۳:۴). قدیسان (ایمانداران) «جهان را داوری خواهند کرد»؛ یعنی بر جهان فرمانروایی خواهند نمود (اول قرنتیان ۲:۶). اگر چه این برکات در “آسمان” برای ما نگاه داشته شده است (اول پطرس ۴:۱)، اما از این میراث در خلقت جدید، جسم‌های جلال‌یافته، در آسمان‌ها و زمین جدید برخوردار خواهیم شد (مکاشفه ۵:۲۱؛ مقایسه کنید با رومیان ۱۸:۸-۲۵؛ دوم پطرس ۱۰:۳-۱۳).

درخشش در جلال خداوند

عمیق‌ترین پاسخ به این پرسش این است که مقرر شده است ما در جلال خداوند بدرخشیم (افسسیان ۶:۱). جهان با شگفتی در فیض حیرت‌انگیز خدا در کلیسای جهانی و کامل مسیح اتحاد خواهد یافت. این بزرگ‌ترین هدف زندگی مسیحی است.

قلب زندگی مسیحی

زندگی مسیحی قبل از آنکه به کلام و اعمال ما مرتبط باشد، یک موضوع قلبی است. چشمه‌های حیات از دل جاری است (امثال ۲۳:۴). فساد قلب، ریشۀ تمام مشکلات ماست (مرقس ۷،۶:۷؛ ۱۴:۷-۲۳). شفای امیال و احساسات قلبی، مهم‌ترین امور زندگی مسیحی است. آنچه به عنوان “زندگی مسیحی” شناخته می‌­شود، اما به خواسته­‌های قلب بی‌­توجه است، چیزی جز یک ریاکاری نیست.

ابزارهای زندگی مسیحی

زندگی مسیحی تماما با فیض رایگان خدا آغاز می‌شود، ادامه می‌یابد و به پایان می‌رسد، با این حال خدا ابزارهایی را انتخاب کرده است که از طریق آنها فیض را به زندگی ما بیاورد. تعبیر قدیمی برای آن “ابزار فیض” است که ما چهار مورد را در نظر خواهیم گرفت:

۱. کتاب مقدس:

مزامیر ۱، برکتی را برای کسی اعلام می‌کند که “شادی او در اطاعت از شریعت خداوند” است و کسی که “شب و روز” در آن “تامل” می‌کند (مزامیر ۲:۱). منظور از شریعت خداوند به معنای فرمان خدا، یعنی کتاب مقدس است. عیسی مردی است که در طول زندگی‌اش بر روی زمین، از این کتاب مقدس لذت می‌برد (ر.ک لوقا ۴۱:۲-۵۱). این متون مقدس عهد قدیم که در پرتو عهد جدید خوانده می‌شوند، به ما حکمت می‌بخشند تا به‌وسیلۀ ایمان به مسیح، نجات یابیم (دوم تیموتائوس ۱۵:۳). به این معنا که آن متون مقدس، ما را به مسیری هدایت می‌کنند که باعث نجات نهایی ما می‌شود. زندگی مسیحی به‌وسیلۀ کتاب مقدس تغذیه می‌شود، کتاب مقدس هم به‌طور خصوصی در خانه خوانده می‌شود و هم به صورت علنی از طریق موعظۀ کتاب مقدس در کلیسای محلی شنیده می‌شود.

۲. کلیسا

با مشارکت در یک کلیسای محلی، ما یکدیگر را به محبت و اعمال نیکو دعوت می‌کنیم. یکدیگر را تشویق می‌کنیم که منتظر بازگشت دوبارۀ عیسی باشیم، هر روز توبه ‌کنیم و هر روز ایمان ‌آوریم (ر.ک عبرانیان ۲۴:۱۰-۲۵). هر مسیحی باید به یک کلیسای محلی تعلق داشته باشد.

۳. دعا

این یک موهبت بسیار عظیم در زندگی مسیحی است که به‌وسیلۀ عیسای مسیح «ما یهودیان و غیر یهودیان با هم اجازه داریم که در یک روح، به حضور پدر بیاییم» (افسسیان ۱۸:۲). ما به پدر دعا می‌کنیم، می‌توانیم به خدای پدر دسترسی داشته باشیم، زیرا مرگ نجات‌دهنده، خداوند ما عیسی، راه را باز کرده است؛ روح‌القدس در قلب‌های ما کار می‌کند و ما را قادر می‌سازد که از موهبت دعا استفاده کنیم (رومیان ۲۶:۸) و بنابراین “در همه چیز” – تمام آزمایش‌ها و شادی‌های زندگی مسیحی – “با دعا و نیایش همراه با شکرگزاری” می‌توانیم درخواست‌های خود را به حضور خدا برسانیم (فیلیپیان ۶:۴).

۴. آیین‌­ها

عیسی به کلیسا دو آیین مرئی یا نشانه‌های انجیلی داد؛ تعمید (متی ۱۹:۲۸) و شام خداوند یا عشای ربانی (متی ۲۶:۲۶-۲۸؛ اول قرنتیان ۲۳:۱۱-۲۶). غسل تعمید، نشانۀ وارد شدن به زندگی مسیحی است و شام خداوند، نشانۀ استمرار مشارکت در منافع مرگ عیسی برای ما است. با این دو نشانۀ ظاهری، ما از حقیقت و راستی انجیل مسیح قوت قلب می‌گیریم.

کار عملی زندگی مسیحی

 زندگی تقویت‌شده با روح‌القدس

پولس به کلیسای فیلیپی می‌نویسد: «نجات خود را ترسان و لرزان به عمل آورید؛ زیرا خداست که با عمل نیرومند خود، هم تصمیم و هم قدرت انجام آنچه را که خشنودش می‌سازد، در شما پدید می‌آورد» (فیلیپیان ۱۲:۲-۱۳). خدا در ما کار می‌کند، اما مثل عروسک‌های خیمه شب بازی نخ‌ها را نمی‌کشد. او با روح خود در ما کار می‌کند، به گونه‌­ای که ما شروع به “خواستن” (خواستار بودن) و سپس “عمل کردن” به روش­هایی می­‌کنیم که خداوند را خشنود می‌سازد. ما آنچه را که خدا در ما “کار کرده است” (به معنای به کار انداختن یا عملی کردن) “به انجام می­‌رسانیم”.

در رومیان ۱:۸-۱۴ پولس به‌صراحت تفاوتی را که مسیح در زندگی ما ایجاد می‌کند، به شکلی گسترده برای ما ترسیم می‌کند. زندگی بدون خدا، قبل از نجات، تحت سلطۀ “گناه” و “جسم” بود. ما با اهداف الهی زندگی نمی‌کردیم، بلکه با اهداف خودمان زندگی می‌کردیم. اما در مسیح ما یک عامل کنترل‌کنندۀ جدید داریم. ما دیگر “در جسم” نیستیم، بلکه “در روح” هستیم و به‌وسیله “روح” (آیۀ ۱۴) به سوی عدالت هدایت می‌شویم. این هدیۀ روح‌القدس است که در بالا به آن اشاره شد. با توانمندی او، حال ما آزاد هستیم آن‌گونه که بندهای پایین توضیح می‌دهند، در خدا زندگی کنیم.

ما پنج جنبه از این موضوع را در نظر می‌گیریم، که هر یک از آنها یک زندگی سالم مسیحی را مشخص می‌کنند:

ایمان و اطاعت

ایمان در کتاب مقدس چیزی بیش از یک تایید یا توافق شناختی است که در برخی موارد صادق هستند. ایمان اصیل، از اطاعت جدایی‌ناپذیر است. پولس دربارۀ “اطاعت در ایمان” می‌نویسد (رومیان ۵:۱؛ ۲۶:۱۶). یعقوب با پولس موافق است و تاکید می‌کند “ایمانی” که شامل اطاعت از شریعت خدا نیست، ایمان واقعی نمی­‌باشد (یعقوب ۱۴:۲-۲۶). زندگی عملی بر اساس ایمان طبق شریعت خدا و به‌خصوص اصول اخلاقی که در ده فرمان موسی خلاصه شده است، شکل می­‌گیرد (خروج ۱:۲۰-۱۷).

زندگی عملی مسیحی محبت به خدا و محبت به همسایه را جدی می‌گیرد (متی ۳۷:۲۲-۳۹). این یک فرمان قلبی است نه دو فرمان متمایز: ما خدا را با تمام قلب، ذهن، جان و قوت خود محبت می‌کنیم و عمل به محبت خدا، محبت کردن به همسایه‌ای است که خداوند در مقابل ما قرار داده است. این همسایه شامل اعضای خانواده، کسانی که در محل ما زندگی می‌کنند و بسیاری دیگر در محل کار، ملت‌ها و جهان می‌شود.

خداپرستی و اعمال نیک

 پیوند نزدیکی بین “اطاعت در ایمان”، زندگی عملی خداپرستانه، و اعمال نیک وجود دارد. نامۀ پولس به تیتوس بر این وجه از زندگی مسیحی تاکید می‌کند. خود تیتوس باید “الگوی اعمال نیک” باشد و در عین حال تعلیم می‌دهد که عیسای مسیح، نجات‌دهندۀ ما، خود را برای ما فدا کرد تا ما را از هر گونه بی‌قانونی نجات دهد و قومی را برای خود تطهیر کند که برای اعمال نیک غیرت دارند (تیتوس ۱۴،۷:۲). این شریعت­گرایی نیست که در آن تلاش می‌شود پارسا شدن در مقابل خدا از طریق اعمال نیک حاصل شود؛ این نتیجه و نمود عملی نجات است که به‌طور کامل از طریق فیض به ما داده شده است.

انکار نفس و از خود گذشتگی

یکی دیگر از روش‌های سخن گفتن دربارۀ زندگی عملی مسیحی، انکار نفس است. خداوند عیسای مسیح بلافاصله پس از صحبت در مورد مصائب و مصلوب شدن خود می‌گوید: «اگر کسی بخواهد مرا پیروی کند، باید خود را انکار کرده، صلیب خویش برگیرد و از پی من بیاید» (مرقس ۳۴:۸).

«آمین، آمین، به شما می‌گویم، اگر دانۀ گندم در خاک نیفتد و نمیرد، تنها می‌ماند؛ امّا اگر بمیرد بارِ بسیار می‌آورد» (یوحنا ۲۴:۱۲). عیسی نخست از قربانی شدن خود سخن می‌گوید؛ عیسی با مرگش ثمرات بسیاری به بار آورد. او همچنین از هر مرد و زنی که از او پیروی می‌کند، سخن می‌گوید.

بخشش

عمل زیبای فیض خدا در زندگی مسیحی، فیض بخشش است. این یک پاسخ ارادی و شادمانه به فیضی است که خدا در عیسی به ما داده است (دوم قرنتیان ۸-۹).

خدمت انجیل در ماموریت مسیحی

هنگامی که عیسی از انکار نفس سخن می‌گوید، به این وعده اشاره می‌کند که: «هر که بخواهد جان خود را نجات دهد، آن را از دست خواهد داد؛ امّا هر که به‌خاطر من و به‌خاطر انجیل جان خود را از دست بدهد، آن را نجات خواهد داد» (مرقس ۳۵:۸). باید تاکید کتاب مقدس بر اولویت انجیل مسیح را جدی گرفت. برای یک مسیحی فقط خواندن کتاب مقدس، عضویت در کلیسا، دعا کردن، زندگی پرهیزکارانه و انجام اعمال نیکو کافی نیست. بالاترین شکل محبت به همسایه، انجام هر کاری برای رساندن پیام انجیل به آنهاست.

عیسی بعد از رستاخیز از مرگ می‌فرماید: «تمام قدرت در آسمان و زمین به من داده شده است، پس بروید و تمام ملت‌ها را شاگرد سازید…» (متی ۱۸:۲۸-۱۹). هر مسیحی لزوما مبشری با استعدادی خاص نخواهد بود، اما هر مسیحی باید به بشارت دادن و کار ماموریت مسیحی هم در محل زندگی و هم در جهان متعهد باشد.

نتیجه‌گیری

برای زندگی کردن در مسیحیت، باید اساس فیض و هدف پر جلال آن را به‌خوبی به خاطر داشته باشیم و از آنچه که خدا در عیسی برای ما انجام داده است، شادمان باشیم. خدا با دادن پسرش، هر آنچه را که برای زندگی و خداپرستی لازم داریم به ما داده است (رومیان ۳۲:۸؛ دوم پطرس ۳:۱). ما به یاد داریم که هستۀ اصلی زندگی مسیحی، امری قلبی است و ما با قدردانی، از تمام ابزاری که خدا به ما داده است استفاده می‌کنیم تا فیض را به قلبمان بیاوریم. ما با خوشحالی آنچه که خدا برای اولین‌بار توسط روح خود در ما انجام داده است را زندگی می‌کنیم.

این صفحه را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.