چه کسی با هشدار عبرانیان ۴:۶-۸ تا به حال گیج نشده‌ است؟

زیرا آنان که یک بار منوّر گشتند و طعم آن موهبت آسمانی را چشیدند و در روح‌القدس سهیم شدند و طعم نیکویی کلام خدا و نیروهای عصر آینده را چشیدند، اگر سقوط کنند، ممکن نیست بتوان ایشان را دیگر بار به توبه آورد، چرا که به زیان خویش، پسر خدا را باز بر صلیب می‌کنند و او را در برابر چشم همگان بی‌حرمت می‌سازند. اگر زمینی، بارانی را که بارها بر آن می‌بارد جذب کند و برای کسانی که به‌خاطر آنها کِشت شده است محصول مفید بار آورَد، از خدا برکت می‌یابد. امّا زمینی که خار و خس بار می‌آورد، بی‌ارزش است و در خطر لعنت قرار دارد، و سرانجام نیز سوزانده خواهد شد.

این فصل ما را گیج می‌کند زیرا به رابطه بین وعده‌ها و هشدارهای انجیل مربوط می‌شود. در واقع، فشار الهیاتی موجود بین هشدار و وعده، بسیاری را وادار می‌کند که تنش موجود را به کلی نادیده بگیرند، زیرا آن را ناخوشایند و حتی متناقض می‌دانند.

نگاه به گذشته یا به آنچه پیش روست؟

برخی، همانطور که خود من هم یکبار انجام دادم، این قسمت را از طریق ارزیابی عطف به ماسبق (نگاه به گذشته، گذشته نگری) ایمان شخص در مسیح تشریح می‌کنند تا این تنش را بر طرف کنند. آنها بر تطبیق وعده‌های انجیل با هشدارهای موجود در آن، تاکید می‌کنند. با این کار، آنها سهواً، هشدار مشروط عطف به آینده (آینده‌انگارانه) درباره انکار مسیح و خطای توبه ناپذیر را تغییر می‌دهند. بنابراین، این هشدار به یک ارزیابی گذشته‌انگارانه از پشتکار فرد در پایداری در برابر وسوسه‌ها تبدیل می‌شود. این اغلب به عنوان مدرکی تلقی می‌شود که بر اصالت ایمان فرد دلالت می‌کند. بر این اساس، اگر ایمان من پایدار است، این امر به من اجازه می‌دهد تا این طور نتیجه بگیرم که من عمیقاً با مسیح متحد هستم. اگر در ایمانم پایدار نیستم، این شواهد نشان می‌دهد که ایمان من نادرست است.

این استدلال که عبرانیان ۴:۶-۸ به سقوط روحانی ناشی از ایمان نادرست شخص اشاره می کند، موضوعی است که من و تام شراینر آن را “آزمون‌های اصالت ایمان” می‌نامیم. اگر بخواهم تاثیر درست این قسمت را حس کنم، بحث اینطور خواهد بود که من باید احتمال این‌که ممکن است ایمان من به مسیح تقلبی باشد را بپذیرم.

حتی اگر طرفداران این نوع تفسیر ادعا می‌کنند که تفسیر آنها ایمانداران را به وفاداری به مسیح ترغیب می‌کند، این نوع تفسیر ما را به سمت گذشته نگری و خویشتن نگری سوق می‌دهد. اما این فصل نسبت به آینده هشدار می‌دهد. و به عنوان هشدار، ما را به سمت آینده نگری و پیش رو هدایت می‌کند تا بتوانیم در ایمان خود پایدار بمانیم. این هشداری است که خداوند به عنوان وسیله‌ای برای ایجاد توانایی تحمل و بردباری در مردم به کار می‌گیرد.

آیا سقوط ممکن است؟

برای کاهش فشار موجود، برخی بر این باورند که هشدار موجود در این قسمت، درباره احتمال انکار ایمان و طرد شدن همیشگی ایمانداران واقعی مسیح است. آنها با خلاصه کردن وعده‌های انجیل، بر هشدارهای موجود در انجیل تاکید می‌کنند. طرفداران این تفسیر بر این باورند که این قسمت حقیقی و صادقانه است – نه یک بازی فریبکارانه و یا اغراق دروغین – فقط زمانی این قسمت حقیقی خواهد بود که ایماندارانی که مورد خطاب قرار گرفته‌اند بتوانند در وفاداری نسبت به مسیح سقوط کنند ( به کتاب اسکات مک نایت، “فصل‌های هشداردهنده درباره آینده: پاسخ کوتاه” مراجعه کنید).

آنها ندانسته، هشدار مشروط به آینده (آینده نگرانه) درباره انکار مسیح را به ادعایی که در آینده ایمانداری ممکن است انجام دهد، تبدیل می‌کنند. آنها سهواً وعده ابطال ناپذیر نجات خداوند را برای هرکس که ایمان داشته باشد، ارائه می‌دهند. دیدگاه آنها را می‌توان به این صورت خلاصه کرد: قسمتی مانند عبرانیان ۴:۶-۸ صادقانه و ضروریست در صورتی که وعده نجات خداوند شکست بخورد. ( مسلماً بدیهی است، کسانی که این عقیده را دارند با این ویژگی موافق باشند.)

آنها بر این باورند که این فصل تعلیم می‌دهد که ایمانداران می‌توانند در پایداری در ایمانشان شکست بخورند و مورد خشم خداوند قرار گیرند. اگر این درست باشد، پس باید اعتقاد داشته باشم که وعده خداوند برای حفظ من، در معرض شکست است. کسانی که برای نجات به عیسی مسیح اعتماد دارند، ممکن است مسیح را رد کرده و برای همیشه سقوط کنند.

طرفداران این استدلال، با تبدیل هشدار درباره سقوط به اعلامیه‌ای مبنی بر این‌که احتمال سقوط وجود دارد، بطور ناخواسته عملکرد این قسمت را تغییر می‌دهند. در برابر این دیدگاه، من استدلال می‌کنم که این قسمت یک هشدار است و به عنوان یک هشدار ما را از خطراتی که کمین کرده‌اند تا ما را به سمت رد کردن مسیح سوق دهند، آگاه می‌کند. این فصل شکست احتمالی ایمان را اعلام نمی‌کند.

روش‌های پایداری

تمایل به حل کردن فشارهای تعلیماتی قابل درک است، اما ما را از دریافت عبرانیان ۶ به خاطر آن چه که هست منحرف می‌کند: یک هشدار صادقانه و ضروری مبادا دنیا را فریب دهد تا مسیح را نکوهش کنیم، و او را سرافکنده جلوه داده و به سمت خطایی توبه ناپذیر سقوط کنیم. قبل از آن که سوالات اعتقادی مربوط به ارتداد پاسخ داده شوند، ابتدا پرداختن به عملکرد این قسمت هشدار دهنده، بسیار مهم است.

خود متن باید حاکم بر سوالاتی باشد که ما می‌پرسیم. هدف یا قصد واعظ چیست؟ آیا ما به درستی سخنان وی را به عنوان یک هشدار توصیف نمی‌کنیم؟

هدف واعظ این است که هشدار دهد، تذکر دهد، و حتی اعلام خطر کند، تا مبادا ما سقوط کنیم و قادر به توبه نباشیم. هشدار در این جا ما را به ارتباط جدایی ناپذیر میان عدم توجه به دعوت انجیل و عدم امکان بازگشت به توبه در صورت انکار مسیح، تهدید می‌کند.

واعظ قصد دارد با اخطار خود به ما هشدار دهد تا با ثابت قدم ماندن در وفاداری به عیسی مسیح، به درخواست او توجه کنیم. این به این معناست که ما ایمان داریم که باید از صمیم قلب تایید کنیم که: “اگر من، که فقط برای نجات به مسیح چشم دوخته‌ام، او را رها کنم، خودم را به اندازه‌ای در توبه ناتوان می‌یابم که مطمئنا برای همیشه هلاک خواهم شد.” ما باید در برابر تطبیق این مسئله با سوالات انحرافی مقاومت کنیم.

دعوت به اعتماد جسورانه

هشدار موجود در عبرانیان فصل ۶ خبر از ارتباط جدایی ناپذیر میان دور شدن از مسیح و عدم امکان بازگشت به توبه می‌دهد. ضمناً، این امر همچنین نشان دهنده رابطه مستقیم بین وفاداری مداوم و میراث ما از نجات است.

این هشدار شدید و جدی است اما توصیه‌های جدی و مقتدر برای اطمینان جسورانه را لغو نمی‌کند و با آن منافاتی ندارد. همان طور که واعظ در سرتاسر عبرانیان این کار را انجام می‌دهد، فصل ۶ توصیه‌های مربوط به اعتماد جسورانه را با هشدارهایی درباره نابودی ابدی در می‌آمیزد.

واعظ، پس از آن که شنوندگان خود را نسبت به سقوط هشدار می‌دهد، خاطر نشان می‌کند که اصولی وجود دارند تا ایمان داشته باشند که قدم مهلک جدایی از مسیح را بر نداشته‌اند – زیرا خداوند قوم خود را رها نمی کند (۹:۶-۱۰). سپس می‌خوانیم:

آرزوی ما این است که هر‌یک از شما همین جدیّت را برای تحقق امیدتان تا به آخر نشان دهید، و کاهل نباشید، بلکه از کسانی سرمشق گیرید که با ایمان و شکیبایی وارث وعده‌ها می‌شوند. (عبرانیان ۱۱:۶-۱۲)

خط پایانی مطمئن

واعظ به خوانندگان اطمینان می‌دهد که وقتی خدا به ابراهیم وعده داد، سوگند یاد کرد که “تغییر ناپذیر بودن قصد خود را” به وارثان وعده نشان دهد (۱۷:۶). ما که وارثان ابراهیم هستیم، صاحب وعده و سوگند خداوند هستیم که به ما اطمینان می‌دهد که نجات وعده داده شده او، امید مسلم ماست – ” لنگری محکم و ایمن برای جان ماست” (۱۹:۶).

انتظاری که واعظ از ما دارد این است که هم هشدار نسبت به جدایی ابدی از مسیح (۴:۶-۸) و هم توصیه مربوط به اعتماد به وعده‌های خداوند (۹:۶-۲۰) را بدون هیچ گونه زمزمه‌ای متناقض، جدی بگیریم. او ما را نصیحت نمی‌کند که در ارثی که خداوند با وعده و سوگند خود به ما اطمینان می‌دهد شک کنیم. خداوند مرتباً از هشدارها و تسلی‌ها و یا تهدیدها و وعده‌ها برای اطمینان ما در راه نجات استفاده می‌کند.

باشد که به هشدار صادقانه، ضروری، و تخطی ناپذیر عبرانیان ۴:۶-۸ توجه داشته باشیم، تا در روزهای آخر با لطف الهی نجات یابیم.

این صفحه را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.