تقدیم یا وقف فرزندان در بسیاری از کلیساهای مسیحی کاری متداول است، و هنوز هم ممکن است امروزه برخی تعجب کنند که آیا این کاری است که والدین باید در کلیسای محلی انجام دهند یا خیر.
اما قبل از پاسخ به این سوال، لازم است که تعریف کنیم که وقف یا تقدیم کودکان چیست. وقف کودکان، پاسخ عمومی والدین به تعهدی است که خداوند از قبل آنها را به آن فرا خوانده است، جایی که آنها درک آشکاری از نقش خود به عنوان مربیان فرزندان خود را به نمایش می‌گذارند، که با کمک روح القدس دعا می‌کنند تا آنها به شناخت، محبت و پیروی خداوند برسند.
کتاب مقدس درباره تقدیم فرزندان چه می‌گوید؟
وقف فرزندان یک دستورالعمل کتاب مقدسی نیست. هیچ عبارتی در کتاب وجود ندارد که به والدین چنین امری کند. به همین دلیل است که من آن را پیشتر، به عنوان پاسخ مطلوب والدین تعریف کردم.
معمولاً برای این مراسم، از دو مورد به عنوان موارد پایه‌ای کتاب مقدسی استفاده شده است: هنگامی که حنا سموئیل را تقدیم می‌کند (اول سموئیل ۲۷:۱-۲۸)، و هنگامی که یوسف و مریم عیسی را تقدیم می‌دهند (لوقا ۲۲:۲-۲۴). با این حال، امروزه هیچ یک از این دو مورد را نمی توان پشتوانه محکمی برای این عمل در نظر گرفت.
در حالت اول، حنا، مادر سموئیل، در حالت نازایی با خداوند راز و نیاز می‌کند، و سوگند می‌خورد که اگر باردار شود، فرزند خود را در راه خدمت خدا می‌دهد (اول سموئیل ۱۱:۱، خروج ۲۹:۲۲). این مثال را نمی‌توان به عنوان معیار در نظر گرفت؛ زیرا وضعیت ویژه‌ای است که از قلب خاص یک مادر ناشی می‌شود و در یک شرایط تاریخی، مذهبی و اجتماعی بسیار خاص قرار دارد.
مورد دوم، تقدیم عیسی مسیح در معبد، شامل جنبه‌های حقوقی عهد عتیق است که در وهله اول مربوط به نجاست تشریفاتی مادری است که زایمان کرده است (لاویان ۱:۱۲-۴). مورد عیسی، همچنین، به قانونی درباره تقدیم فرزندان نیز اشاره دارد. “از آنجا که او فرزند اول مادرش بود (لوقا ۷:۲)، و از قبیله لاوی نبود بلکه از یهودا بود، برای معافیت از خدمت در معبد باید پنج مثقال نقره پرداخت می‌کرد” (خروج ۱:۱۳، ۲، ۱۱-۱۲؛ اعداد ۱۱:۳-۱۳، ۴۱، ۴۵، ۴۷-۵۱: ۱۶:۱۸). بنابراین، این مثال خاص نیز اساس کتاب مقدسی برای تقدیم فرزندان در عصر ما نیست.
اگرچه ما برای این عمل، معیار كتاب مقدسی پیدا نمی‌كنیم، اما، کتاب مقدس در مورد کار ما به عنوان والدین در غالب روحانیت فرزندانمان صحبت می‌کند. مزمورنویس نوشت که فرزندان “بسان تیرها در دست مرد دلاور هستند” (مزمور ۴:۱۲۷). معنی این عبارت چیست؟ اینکه فرزندان ایمانداران خداپسند، این توانایی را دارند که مانند تیرهایی باشند که برای نشان دادن ارزش‌های خداگونه به سمت جامعه شلیک شوند.
وابستگی و وفاداری به خداوند، در انجام کار ما در خانه برای برکت ملت‌ها اساسی است (پیدایش ۳:۱۲). از این نظر، وقف یا تقدیم فرزندان به سادگی به این ختم می‌شود که تنها به عنوان یک مراسم زیبا یا جالب در کلیسا دیده شود، تا اینکه یک تایید عمومی از تعهد والدین در برابر خدا باشد. بنابراین، آنها تمایل خود را نشان می‌دهند تا فرزندان خود را شاگردسازی کنند تا زندگی وفادارگونه‌ای به خداوند را الگوی خود قرار دهند (پیدایش ۹:۶: ۱:۱۷-۷؛ یوشع ۱۵:۲۴).
چگونه می‌توان وقف کودکان در کلیسا را اجرا کرد؟
اگر شبان هستید و می‌خواهید وقف یا تقدیم کودکان را در کلیسای محلی خود انجام دهید، می‌خواهم نکاتی را به شما بگویم که می‌تواند به شما کمک کند تا در برگزاری مراسم‌های سطحی و بی‌اهمیت که فاقد ارزش معنوی هستند، دچار خطا نشوید.
خانواده‌هایی که مایل به معرفی فرزندان خود هستند، باید از اعضای کلیسای محلی باشند. تعهد به دعا، راهنمایی، الگو و همراهی والدین و فرزندان تقدیم شده تنها در صورتی امکان‌پذیر خواهد بود که خانواده‌ای باشند که در کلیسای محلی شناخته شده باشند، و نقش کتاب مقدسی آن را درک کنند. چرا مهم است که هر دو والدین به ایمان مسیحی خود متعهد باشند؟ زیرا در وقف، ما یک تعهد دو طرفه را تأیید می‌کنیم: از والدین به خدا و از والدین به کلیسا و بالعکس. دیدن آنها به عنوان یک خانواده بزرگ ایماندار، که وظیفه کمک به ما و همراهی ما در امر تربیت را دارند. اگر خانواده‌ای که فرزندی را وقف می‌کند، عضوی فعال و متعهد در کلیسای محلی نباشند، هیچ یک از اینها به واقعیت نخواهند رسید.
یک مطالعه مقدماتی کوتاه را به عنوان پیش نیاز ارائه دهید. برخی ممکن است این مرحله را غیرضروری یا خیلی پیچیده بدانند و بخواهند آن را در یک جلسه ساده خلاصه کنند، جایی که به طور خلاصه صرفا توضیحی درباره مراسم است و اینکه سخنرانی در مورد چیست و والدین هنگام حضور روی سکو باید چه چیزی را بگویند.
با این حال، درک بُعد و میزان مسئولیت والدین (مزمور ۱:۷۸-۸) به ما کمک می‌کند تا تشخیص دهیم که یک مطالعه آماده مانند این، یک قدم ضروری برای تجهیز خانواده‌های سالم است، حتی در مورد والدین باتجربه نیز صدق می‌کند. گمان نمی‌کنیم که همه خانواده‌ها در کلیسا، و به ویژه آنهایی که می‌خواهند فرزندان خود را وقف خدا کنند، درک کرده‌اند که هدف خانواده چیست و جایگاه آن در رسالت خداوند چیست.
در آخر … مهم است كه كلیسا دلیل اجرای این مراسم را به خاطر بسپارد و درک كند که چرا ما این مراسم را جشن می‌گیریم. به کلیسای خود کمک کنید تا بفهمد این مراسم تعهد انحصاری والدین و فرزندان حاضر بر سکو نیست، جایی که کلیسا ارتباط چندانی با آن ندارد. همچنین این مراسم و تعهدی نیست که در پایان جلسه روز یکشنبه منقضی شود. آنچه در هر یک از این وقف‌ها یا تقدیم‌ها جشن می‌گیریم یادآوری یک تعهد ابدی است که خداوند ما را به عنوان پدر و مادر و به عنوان یک کلیسا برای مراقبت از فرزندانمان فراخوانده است، و آنها را به سمت انجیل راهنمایی می‌کند؛ زیرا ما تشخیص می‌دهیم که در نهایت، آنها متعلق به خداوند هستند و اینکه ما از طریق این مراسم تایید می‌کنیم.
بنابراین، والدین باید این حقیقت در مورد انجیل و والدین بودن را به خاطر بسپارند، به طوری که آنها ترغیب می‌شوند نقش و عملکرد خود را در خانواده بزرگ ایمانی که به آن تعلق دارند به خاطر بسپارند.
نتیجه‌گیری
تقدیم یا وقف فرزندان تعهدی نیست كه والدین به ابتكار خودشان انجام بدهند. بلكه پاسخ به تکلیفی است كه خداوند قبلاً به ما داده است تا انجیل را از نسلی به نسل دیگر به فرزندان خود تعلیم دهیم (مزمور ۷۸).
از طریق این مراسم دعا می‌کنیم و می‌خواهیم والدین اهمیت کلیسای محلی را به عنوان یک جامعه ایمانی، مهمتر از همه فعالیت‌های فوق برنامه، درک کنند. آنها باید درک خود را تصدیق کنند از اینکه در اولیت‌بندی، به اشتباه فرزندان را به ازدواج خود ترجیح ندهند و از اهمیت ازدواج خود غفلت نورزند، زیرا روابط همسران، الگویی از رابطه مسیح و کلیسای او است و پیام انجیل را به فرزندان ما شهادت می‌دهد.
ما از طریق این، تلاش می‌کنیم، اهمیت خانه را به عنوان خدمتِ تمام وقتِ والدین تأیید كنیم. جلسه کلیسا فقط دو یا سه ساعت از هفته ما را می‌گیرد و به عنوان تقویت کننده مهمی از دستورالعمل‌ها برای خود و فرزندانمان است، اما ما هرگز نباید فراموش کنیم که بیشترین تأثیر و نفوذی که فرزندان دریافت خواهند کرد از دنیا یا کلیسا نیست، بلکه از پدر و مادر در خانه است.
اگر آنها را به عنوان ارث و پاداش از طرف خدا بدانیم، با تلاش و فداکاری، نه تنها آنها را در یک مراسم به خداوند تقدیم می‌کنیم، بلکه با متعهد کردن خودمان، آنها را شاگردان ایمانداری می‌سازیم که در بقیه زندگی خود، خدا را با شناختی صحیح خدمت خواهند کرد.