هر فرد مسیحی عاشق انجیل است. اصولا، نمی‌توان یک مسیحی پیدا کرد که در انجیل بنا نشده یا به واسطۀ آن نجات نیافته باشد. بنابراین، سه بار هورا به افتخار انجیل. و بهتره بگوییم ۳ میلیون هورا. حال، بیایید انجیل را با روش عیسی و رسولان او موعظه کنیم. روش آن‌ها پیامی تأیید بدون قید و شرط نبود. آن‌ها علاقه‌ای به کمک به مردم برای یافتن خودِ پنهان و زیبای درونشان نداشتند و این خبر خوش را بشارت ندادند که خداوند شما را همانطور که هستید، دوست دارد.
به نظر می‌رسد موعظۀ انجیل شبیه نسخۀ روحانی آهنگ قدیمی کریستینا آگویلرا است که می‌گوید:
تو زیبا هستی، مهم نیست دیگران چه می‌گویند.
کلمات نمی‌توانند تو را غمگین کنند، تو به هر شکل زیبایی.
بله کلمات نمی‌توانند تو را غمگین کنند، پس امروز مرا غمگین نکن.
من شک ندارم که بسیاری از ما احساس شکست و زمین خوردن می‌کنیم و با شرمندگی و بیزاری از خود، درگیر هستیم. نیاز داریم بدانیم که حتی هنگامی که احساس خوبی نداریم، می‌توانیم حالمان را خوب کنیم. خبر خوش این است که خداوند ما را در مسیح دوست دارد و از نظر خداوند ارزشمندیم. اما انجیل چیزی فراتر از یک گفتگوی مثبت درونی با خودمان است، زیرا آنچه عیسی و شاگردان موعظه می‌کردند، خیلی صمیمانه‌تر است، “نگذارید کسی به شما بگوید که شما خاص نیستید، او را در آغوش بگیرید.
در معرفی و ارائه انجیل مدرن ما، یک واژه گم شده است، و آن واژۀ توبه است.
بله می‌دانم که به نظر شبیه تفکر قدیمی است. مثل واعظی خجول که در پیاده رو، در یک دست ساندویچ و در دستی دیگر متنی تا شده با تصاویر مسیحی پیش پا افتاده دارد و با ادعاهای عجیب ایستاده. با این حال، حتی یک نگاه اجمالی به عهد جدید نشان می‌دهد که اگر هرگز دربارۀ توبه سخن نگوییم، پیام انجیل را دریافت نکرده‌ایم و این حتی در ضعیف‌ترین بشارت‌ها هم باید دیده شود. هنگامی که یحیای تعمید دهنده راه خداوند را باز می‌کرد، دربارۀ توبه موعظه می‌کرد (متی ۸:۳، ۱۱) و هنگامی که عیسی برای جلیلیان موعظه کرد فرمود: “توبه کنید، چرا که پادشاهی آسمان نزدیک است” (متی ۱۷:۴).
عیسی هدف خود از دعوت گناهکاران را، توبه می‌داند (لوقا ۳۲:۵). عیسی درست قبل از عروج خود، در وضعیت جلال یافته، از شاگردان خود تقاضا می‌کند تا شاهدان او باشند که “توبه برای بخشش گناه” در نام او در بین تمام ملت‌ها موعظه شود (لوقا ۴۷:۲۴). در واقع، اگر یک جمله از خلاصۀ موعظۀ عیسی وجود داشته باشد، این جمله‌ای است که مرقس در ابتدای انجیل خود بیان می‌کند: “پس از آنکه یوحنا دستگیر شد، عیسی به جلیل آمد و مژدۀ خداوند را اعلام کرد و گفت: “ساعت مقرر رسیده و پادشاهی خدا نزدیک است، پس توبه کنید و به این مژده ایمان بیاورید” (مرقس ۱۴:۱-۱۵).
به این واژه‌ها دقت کنید: توبه و ایمان. در عهد جدید این دو کلمه عملا هم معنا هستند، اگرچه هر دو به یک چیز دلالت ندارند، اما هر دو نشانه‌های یک اعلام عملی روحانی هستند و به یک پایان و میراث راهنمون می‌شوند. اگر بخواهیم به‌طور دقیق صحبت کنیم، پاسخ مناسب به انجیل دو لایه دارد: توبه کنید و ایمان بیاورید (متی ۳۲:۲۱؛ اعمال رسولان ۲۱:۲۰). اگر فقط به یکی از این دو واژه اشاره شود – که اغلب در عهد جدید چنین است – باید بدانیم که واژه دیگر هم مد نظر می‌باشد. نمی‌توان ایمان آورد مگر اینکه توبه کرد و تا ایمان نیاورید، واقعاً توبه نکرده‌اید.
پس بدون توبه نمی‌توانید ایمان داشته باشید و تا توبه نکنید، واقعاً ایمان نیاورده‌اید. گاهی اوقات پیام انجیل دربارۀ توبه به صورت صریح صحبت می‌کند (اعمال رسولان ۱۸:۳-۱۹). در موارد دیگری، بخشش، به عمل توبه ارتباط داده شده است (اعمال رسولان ۳۱:۵؛ رومیان ۴:۲؛ دوم قرنتیان ۱۰:۷). خبر خوش این پیام نبوتی آن است که خداوند مهربان است و هنگامی که ما توبه می‌کنیم، او توبه ما را به سمت حیات هدایت می‌کند (اعمال رسولان ۱۸:۱۱). به عبارت خیلی ساده‌تر: توبه کنید تا گناهانتان پاک شود (اعمال رسولان ۱۹:۳).
اگر دعوت به توبه یکی از الزامات ضروری از موعظۀ وفادار به انجیل باشد، پس ممکن است آنقدر هم که فکر می‌کنیم آن را نمی‌شنویم. ندای بازگشت از گناه، مردن در خود و بازگشت به مسیح در کلام واعظان انجیل کامیابی، حذف شده است. دعوت به توبه همچنین از واعظانی که دربارۀ انقلاب جنسی موعظه می‌کنند، شنیده نمی‌شود. حتی تعدادی از واعظان انجیل محور نیز این کلمه را در موعظه‌های خود ترک کرده‌اند. مطمئناً بسیاری از جلسات پرستشی ما امروزه این اعتراف به گناه و توبه را فراموش کرده‌اند.
یقیناً، ما دعوت نشده‌ایم که هر یکشنبه مردم را مورد حمله قرار بدهیم. بسیاری از عموم مردم از روی بیچارگی و نیاز مثل بَلَسان در جِلعاد به کلیسا روی می‌آورند. من درک می‌کنم. فکر می‌کنم هر کس که چند هفته خطبه‌های مرا گوش کند متوجه خواهد شد که من آدمی نیستم که انگشت اتهام و سرزنش تکان بدهم. با این حال، اگر من با اقتدار خداوند مردم را دعوت نکنم، تا قلباً برای گناه خود متاسف باشند، و از گناه بیشتر و بیشتر متنفر شوند و از آن فرار کنند، پس من آن کاری را که واعظ انجیل باید انجام بدهد، انجام نمی‌دهم.
یک واقعیت غیر قابل انکار باقی می‌ماند و آن این است که فرد ناسپاس و توبه ناپذیر نجات نخواهد یافت. (اول قرنتیان ۹:۶-۱۰؛ غلاطیان ۱۹:۵-۲۱؛ افسسیان ۱:۵-۲۰؛ اول یوحنا ۱۴:۳). عهد جدید در مورد ساختن پادشاهی خداوند حرفی نمی‌زند، اما دربارۀ چگونگی ورود به پادشاهی خداوند سخن می‌گوید. آمدن پادشاه برای کسانی که از گناه دور می‌شوند و به خداوند روی می‌آورند خبر خوشی است.
اگر بخواهیم پیامی به مردم بدهیم که نجات بخش باشد و نه فقط صرفا خوشایند مردم، باید بیشتر مثل عیسی موعظه کنیم تا ستارگان معروف سینمایی.