امروز صبح در ناپل سومین شهر بزرگ ایتالیا که در قرنطینه است از خواب بیدار شدم. تجمعات عمومی مانند حضور در کلیساها ممنوع شده است. مراسم های عروسی، خاکسپاری و غسل تعمید لغو شده است.
مدارس، سینماها، موزه‌ها، باشگاه‌های ورزشی، همگی تعطیل شده است. من و همسرم تازه از فروشگاه مواد غذایی برگشته‌ایم، کاری که دو ساعت به خاطر صف‌های طولانی تسویه حساب طول کشید. در حال حاضر، ایتالیا بیشترین تعداد مبتلای گزارش شده به ویروس کرونا را در خارج از چین دارد و تعداد آن به ۹۱۷۲ مورد ابتلا و ۴۶۳ فوت رسیده است. به همین دلیل به ۶۰ میلیون نفر اعلام شده است بجز موارد ضروری، در خانه بمانند.
در مقابل چنین بحرانی ما مسیحیان باید چگونه پاسخ بدهیم؟ پاسخ ما این است، با ایمان، نه با ترس. باید به چشمان این طوفان بلا نگاه کنیم و بپرسیم :”خداوندا با این بلا می‌خواهی چه چیزی را به ما تعلیم بدهی؟ خداوندا در جستجوی چه تغییری در ما هستی؟
اینجا به ۸ نکته اشاره می کنیم که ترس از ویروس کرونا به ما تعلیم می‌دهد و دوباره به ما یادآوری می‌کند.
۱ . شکنندگی انسان
این بحران جهانی به ما یادآوری می‌کند که ما انسان‌ها چقدر ضعیف هستیم. هنگام نوشتن این متن تعداد ۹۱۷۲ مورد ابتلا به ویروس کرونا در سراسر جهان گزارش شده است که منجر به فوت ۳۲۸۷ نفر شده است. ما تمام تلاشمان را می‌کنیم تا مانع شیوع این ویروس شویم. من به سهم خودم اطمینان دارم که در نهایت، موفق به مهار آن خواهیم شد. حال فرض کنید ویروسی مهاجم‌تر و مسری‌تر از ویروس کرونا وجود دارد. آیا در مواجه با این تهدید می‌توانیم مانع انقراض نسل بشر به‌عنوان یک گونه بشویم؟ واضح است که پاسخ منفی است. فراموشی آسان است، اما انسان‌ها ضعیف و شکننده هستند. سرودهای مزامیر کاملاً مصداق این حقیقت است، “عمر آدمی همچون علف صحراست، مانند گل وحشی شکوفه می‌زند، وقتی باد بر آن می‌وزد، از بین می‌رود و اثری از او باقی نمی‌ماند” (مزامیر۱۵:۱۰۳-۱۶). شاید این شکنندگی می‌خواهد به ما بیاموزد یا یادآوری کند که زندگی بر روی زمین تضمینی ندارد “به ما تعلیم بده تا بدانیم دوران عمر ما چقدر کوتاه است، شاید عاقل شویم” (مزامیر، ۲۱:۹۰).
۲. برابری ما
این ویروس به مرزهای قومی یا ملی احترام نمی‌گذارد. این ویروس یک ویروس چینی نیست، بلکه ویروس ما است. افغانستان، بلژیک، کامبوج، دانمارک، فرانسه، آمریکا و ۷۷ کشور دیگر به ویروس کرونا آلوده شده‌اند. ما همه اعضای خانوادۀ بزرگ انسانی هستیم که به صورت خداوند آفریده شده‌ایم (پیدایش۱۷:۱). رنگ پوست، زبان، لهجه، و فرهنگِ ما برای این ویروس مسری تفاوت ندارد.
از دید دنیا ما با هم تفاوت داریم، اما از دید ویروس همۀ ما برابر هستیم
پاسخ ما برای رنجِ از دست دادن کسی که دوستش داریم این است که ما برابر، ضعیف و بی‌پاسخ هستیم.
۳. از دست دادن کنترل ما
همۀ ما دوست داریم بر خودمان مسلط باشیم، خود را ناخدای تقدیر و ارباب سرنوشت خود می‌دانیم. واقعیت این است که امروز بیش از هر دورۀ دیگری می‌توانیم بر بخش‌های مختلفی از زندگیمان کنترل داشته باشیم. می‌توانیم از راه دور دما و امنیت خانۀ‌مان را تنظیم کنیم، با کلیک کردن بر روی یک نرم افزار می‌توانیم به اکناف جهان پول انتقال دهیم و حتی می‌توانیم با آموزش و دارو بدنمان را کنترل کنیم. اما شاید این احساس کنترل یک توهم باشد، شاید حبابی است که ویروس کرونا آن را ترکانده است تا به ما نشان بدهد که ما واقعاً دارای کنترل نیستیم.
اکنون، اینجا در ایتالیا مسئولان تلاش می‌کنند، با بستن، بازکردن و دوباره بستنِ مدارس بچه‌های ما، شیوع این ویروس را کنترل کنند. آیا آنها شرایط را تحت کنترل دارند؟ ما خودمان چطور؟ مجهز به اسپری‌های ضدعفونی کننده تلاش می‌کنیم خطر ابتلا را کاهش دهیم. در این مورد هیچ مشکلی وجود ندارد، اما آیا ما شرایط را کنترل می‌کنیم؟ به سختی.
۴. درد مشترک محرومیت
چند روز قبل یکی از اعضای کلیسای ما به شمال ایتالیا سفر کرده بود. هنگام بازگشت به ناپل، با اینکه به مناطق خطر نزدیک نشده بود و هیچ نشانه‌ای از ابتلا به ویروس کرونا نداشت، از ضیافت شام با همکاران خود محروم شده بود. بدیهی است که این فاصله گرفتن، به او آسیب زده بود. اخیراً مالک ۵۵ سالۀ یک رستوران در مرکز ناپل قرنطینه شده است. با اینکه آزمایش COVID-19 او مثبت اعلام شده بود، به او گفته بودند که از نظر جسمانی حال نسبتاً خوبی دارد، اما او از واکنش بسیاری از همسایه‌ها ناراحت بود. در واقع چیزی که بیش از ابتلا به COVID-19 قلب او را شکسته بود، برخورد مردم با او و خانواده‌اش بود (II Matino News paper, March, 2, 2020).
محرومیت و منزوی شدن خیلی ساده نیست. زیرا انسان آفریده شده است تا در اجتماع زندگی کند. اما امروزه بسیاری از مردم باید با انزوا کنار بیایند. این تجربه‌ای است که جامعۀ جذامی‌های دوران عیسی به خوبی می‌شناخت. در آن دوران جذامی‌ها مجبور بودند تنها زندگی کنند و اگر به خیابان می‌آمدند با فردیادهای “نجس، نجس” مردم مواجه می‌شدند (لاویان ۴۵:۱۳).
۵. تفاوت بین ترس و ایمان
واکنش شما به این بحران چگونه است؟ خیلی راحت می‌توانید به این بیماری مبتلا شوید. دیدن ویروس کرونا در همه جا آسان است: روی صفحه کلید رایانۀ‌مان، در هوایی که نفس می‌کشیم، در تماس‌های فیزیکی و در هر گوشه و کناری منتظر آلودن کردن ما هستند. آیا مضطرب هستیم؟
شاید این بحران برای ما یک چالش باشد تا واکنشی متفاوت داشته باشیم. واکنشی توأم با ایمان نه با ترس. نه ایمان به ستارگان، یا ایمان به خدایی ناشاخته؛ بلکه ایمان به عیسی مسیح، شبان نیکویی که قیامت و حیات است.
یقیناً فقط عیسی است که این شرایط را کنترل می‌کند؛ یقیناً فقط عیسی می‌تواند در این طوفان ما را هدایت کند. او ما را به اعتماد و باور فرا می‌خواند تا ایمان داشته باشیم و نترسیم.
۶. نیاز ما به خداوند و دعا
در بحبوحۀ این بحران جهانی، ما به عنوان یک فرد چه کاری می‌توانیم انجام بدهیم؟ اغلبِ ما احساس می‌کنیم بسیار کوچک و بی‌اهمیت هستیم.
اما ما هم می توانیم کاری انجام بدهیم. می‌توانیم پدر آسمانی‌مان را صدا بزنیم. برای مسئولانی که کشور و شهرهایمان را اداره می‌کنند، دعا کنیم، برای گروه‌های پزشکی که مشغول درمان بیماران هستند، دعا کنیم. برای مردان، زنان و بچه‌هایی که مبتلا شده‌اند، دعا کنیم، برای افرادی که می‌ترسند خانه‌هایشان را ترک کنند، دعا کنیم، برای مردم مناطق آلوده دعا کنیم، برای مردمی که بیماری دیگری دارند، دعا کنیم، برای سالمندان دعا کنیم. دعا به خداوند، ما را حمایت می‌کند و از ما حفاظت می‌کند. دعا کنیم تا او بر ما رحم کند.
برای بازگشت خداوند عیسی دعا کنیم تا ما را به آفرینش جدید که برایمان در نظر گرفته ببرد، جایی بدون اشک، بدون عزا، بدون گریه و بدن درد (مکاشفه ۴:۲۱).
۷. بیهوده بودن بخش زیادی از زندگی ما
واعظ می‌گوید: “بیهودگی است”، بیهودگی است، همه چیز بیهوده است (جامعه ۲:۱). خیلی ساده در میانۀ جُنونِ زندگی، دورنمای زندگی را از دست می‌دهیم.زندگی ما پر از افراد، برنامه‌ها، کارها، فهرستِ آرزوها، خانه‌ها و تعطیلات است و ما همواره تلاش می‌کنیم اهم را از مهم تشخیص بدهیم.
شاید این بحران می‌خواهد به ما نشان دهد در زندگی به چه چیزی دل بسته‌ایم، شاید می خواهد به ما کمک کند تشخیص بدهیم چه چیزی با معنا است و چه چیزی معنا ندارد. کدام مهم‌تر است، لیگ برتر یا آشپزخانۀ جدید. شاید هم می‌خواهد به ما بیاموزد که پست‌های اینستاگرام برای بقای ما ضروری نیستند. شاید ویروس کرونا می‌خواهد به ما یاد بدهد چه چیزی واقعاً اهمیت دارد.
۸. امیدواری ما
به نوعی، شاید مهم‌ترین پرسش شما این نیست که در مواجه با ویروس کرونا چه امیدی دارید؟ زیرا عیسی آمد تا دربارۀ یک ویروس مهلک‌تر و مسری‌تر به ماه هشدار بدهد – ویروسی که به هر مرد، زن و بچه‌ای حمله می‌کند. ویروسی با مرگ جسمانی پایان نمی‌یابد و مرگی ابدی را به همراه خواهد داشت.
طبق سخن عیسی، گونۀ انسان در معرض یک زکام همه‌گیر به نام گناه است. در مواجه با این ویروس چه امیدی دارید؟ داستان کتاب مقدس داستان خداوند است که وارد این دنیای آلوده به ویروس گناه شد. در میان مردم بیمار زندگی کرد، در حالی که لباس محافظ مواد شیمیایی بر تن نداشت، از همان هوایی نفس کشید که ما نفس می‌کشیم، از خوراکی خورد که ما می‌خوریم، در تنهایی مُرد، از مردم محروم شد و به دور از پدر آسمانی‌اش بر صلیب رفت – همۀ آنچه که برای این جهان بیمار انجام داد، پادزهری است که برای ویروس گناه آورد تا ما را شفا بدهد و حیات جاودانی ببخشد.
سخن او را بشنوید: :عیسی به او گفت، “من قیامت و حیات هستم، کسی که به من ایمان بیاورد، حتی اگر بمیرد، حیات خواهد داشت. هر کسی که زنده باشد و به من ایمان بیاورد، هرگز نخواهد مرد، آیا این را باور می‌کنی؟ (یوحنا ۲۵:۱۱-۲۶)