ما آنقدر به لذتهای ناچیز، موقت، نابسنده و نامُراد اندیشیدهایم که گنجایشمان برای شاد بودن پژمرده گشته است و تا آنجا پژمرده گشته است که غمگین بودن را فضیلت به حساب میآوریم و به این شکل دلِ مردۀ خود را که نسبت به خدا بیحس و بیتفاوت است مخفی میداریم.
