در اعتقادنامۀ نیقیه، ما اعتراف می‌کنیم: “یک تعمید برای آمرزش گناهان”. در پس این اعتراف آن چیزی وجود دارد که پولس در افسسیان می‌گوید: “یک خداوند، یک ایمان، یک تعمید… وجود دارد” (افسسیان ۴:۴-۵). اما در چند جا از عهد جدید به نظر می‌رسد اشاره شده که مسیحیان بیش از یک تعمید داشتند. یکی از این مکان‌ها (اعمال ۱:۸-۲۵) شرح لوقا از خدمت فیلیپُس در سامره است. “فیلیپُس نیز به یکی از شهرهای سامِرِه رفت و مسیح را به مردم آنجا اعلام کرد” (۵:۸). “اما چون به بشارت فیلیپُس دربارۀ پادشاهی خدا و نام عیسی مسیح ایمان آوردند، همگی، مرد و زن، تعمید یافتند” (۱۲:۸). وقتی رسولان در اورشلیم اخبار را شنیدند، هیئتی دو نفره یعنی پطرس و یوحنا را به سامره فرستادند. این دو رسول رسیدند و برای آنها -ایمان‌داران سامری- دعا کردند تا روح‌القدس را دریافت کنند، “زیرا هنوز بر هیچ یک از ایشان نازل نشده بود، بلکه تنها به نام عیسای خداوند تعمید یافته بودند و بس” (۱۶:۸). “پس پطرس و یوحنا دستهای خود را بر آنان نهادند و ایشان روح‌القدس را یافتند” (۱۷:۸).
هر چند (اعمال ۸) این تجربه را “تعمید روح‌القدس” نمی‌نامد، اما متون مشابه این‌طور می‌نامند. برای مثال، (اعمال ۵:۱)، به جاری شدن روح در (اعمال ۲) به عنوان یک تعمید اشاره می‌کند، و (اعمال ۱۶:۱۱) همین کار را برای (اعمال ۱۰) انجام می‌دهد. بنابراین ما می‌توانیم آنچه سامریان تجربه کردند را به عنوان تعمید روح ذکر کنیم.
هر چند (اعمال ۸) این تجربه را “تعمید روح‌القدس” نمی‌نامد، اما متون مشابه می‌نامند.
این عبارت تعدادی سوال را مطرح می‌کند:
- ایمان‌داران چند تعمید نیاز دارند؟
- چرا یک وقفۀ زمانی بین تعمید آب و تعمید روح وجود دارد؟
- آیا سامریان بدون کمک روح‌القدس به مسیح ایمان آوردند؟
- چرا رسولان باید به سامره می‌آمدند تا سامریان تعمید روح را دریافت کنند؟
برای پاسخ دادن به این سوالات، اجازه دهید با پرسیدن دو سوال کلی شروع کنیم.
کار روح در نجات یک ایمان‌دار چیست؟
اعمال به ما می‌گوید که توبه یک هدیه از جانب مسیح برای گناهکاران است (اعمال ۳۱:۵؛ ۱۸:۱۱). لیدیه موعظه پولس را دریافت کرد چرا که “خداوند قلب او را باز کرد” (۱۴:۱۶). همانند توبه، ایمان هم هدیه‌ای رایگان از جانب خدا برای گناهکاران است (افسسیان ۸:۲؛ فیلیپیان ۲۹:۱ را ببینید). بنابراین وقتی سامریان به مسیح ایمان آوردند، ایشان به‌واسطۀ فیض پر جلال خدا، از طریق روح او ایمان آوردند.
آنچه از تعمید روح می‌فهمیم این است که ما نیاز به تاکید داریم که روح مسیح از قبل در زندگی این سامریان کار می‌کرد. سامریان فقط توبه کردند و ایمان آوردند زیرا روح، ایشان را قادر ساخت که توبه کنند و ایمان بیاورند.
طبق اعمال رسولان ۸، از تعمید روح چه برداشتی باید داشته باشیم؟
توجه کنید به شباهت‌های بین چیزی‌که در سامره اتفاق می‌افتد (اعمال ۸)، آنچه در اورشلیم اتفاق افتاد (اعمال ۲)، و آنچه در خانه کُرنِلیوس غیر یهودی روی خواهد داد (اعمال ۱۰)، یعنی تجربۀ زنان و مردان از نزول روح‌القدس (به معنای تعمید روح). ترتیب اورشلیم، سامره، غیر یهودیان با ترتیب ماموریت در (اعمال ۸:۱) مطابقت دارد، “شما در اورشلیم، و تمامی یهودیه و سامره و تا دورترین نقاط جهان شاهدان من خواهید بود” (یعنی غیر یهودیان، رجوع کنید به اعمال ۴۷:۱۳).
این ترتیب (اعمال ۸:۱) به صورت قطعی و برگشت‌ناپذیر، حرکت انجیل از یهود به سامریان و غیر یهودیان را توصیف می‌کند. برای اولین‌بار در تاریخ نجات، خدا در حال فرستادن اخبار خوش نجات به همۀ ملت‌ها است. در اعمال، لوقا این پیشرویِ “بی‌وقفه” و شکست‌ناپذیرِ انجیل را بازگو می‌کند. (اعمال ۳۱:۲۸).
این الگو ما را در درک تعمید روح در اورشلیم، سامره، و خانۀ کُرنِلیوس یاری می‌کند. آنها نشان می‌دهند که برکات پِنتیکاست ابتدا بر یهودیان (اعمال ۲) ریخته شد، سپس بر سامریان (اعمال ۸)، و بعد در نهایت بر غیر یهودیان (اعمال ۱۰) گسترش یافت. به‌وسیلۀ رسالت روح‌القدس، همۀ ملت‌ها در کار نجات‌بخش مسیح سهیم هستند!
چقدر این الگوی تاریخیِ نجات‌بخش ما را در درک (اعمال ۸) یاری می‌کند وقتی ما این الگو را می‌فهمیم، باقی جزئیاتِ گیج‌کنندۀ (اعمال ۸) در جای خود قرار می‌گیرند. اول این که چرا رسولان به سامره آمدند؟ آنها در اورشلیم حضور داشتند (اعمال ۲)، و بعد پطرس در خانۀ کُرنِلیوس حضور یافت (اعمال ۱۰). حضور آنها در این سه نمونه گواهی می‌دهد که روح حقیقتا برای گسترش انجیل از یهود به سامریان و غیر یهودیان در تلاش است. خدا میخواهد ما اطمینان کامل داشته باشیم که انجیل برای همه ملت‌هاست.
دوم این که، در سامره به ترتیب تعمید آب و سپس تعمید روح است. اما در خانۀ کُرنِلیوس ترتیب تعمید روح و بعد تعمید آب است. همچنین می‌توانیم تغییرات دیگری را نیز مشاهده کنیم. در (اعمال ۸) هیچ اشاره‌ای به زبان‌ها وجود ندارد، اما در (اعمال ۱۰) دریافت‌‌کنندگان تعمید روح، به زبان‌ها صحبت می‌کنند (۴۶:۱۰). در (اعمال ۸) ما دست‌گذاری را می‌بینیم (۱۷:۸)، اما در (اعمال ۱۰) هیچ اشاره‌ای به آن وجود ندارد.
خدا میخواهد ما اطمینان کامل داشته باشیم که انجیل برای همه ملت‌هاست.
این تفاوت‌ها به ما می‌گویند که خدا قصد ندارد نوعی از تعمید روح که در (اعمال ۲؛ ۸ و ۱۰) توصیف شد، به عنوان یک تجربۀ مداوم برای ایمان‌داران در همۀ نسل‌ها باشد. مطمئنا چنان‌که ریچارد گافین در مورد اول قرنتیان ۱۳:۱۲ توضیح می‌دهد: “تجربۀ متحد شدن با مسیح (شریک شدن در بدن او) شامل یک مشارکت تجربی در عطای روح است که او کلیسا را در پِنتیکاست با آن تعمید داد”. اما تعمیدهای روح در (اعمال ۲؛ ۸ و ۱۰) به موضوع منحصر‌به‌فردی در تاریخ نجات اشاره دارد: پیشرفت انجیل برای همۀ ملت‌ها به فرمان خداوند عیسی مسیح.
حتی یک تجربۀ غیر معمول اما مشابه در (اعمال ۱:۱۹-۷) هماهنگ با این الگو شرح داده شده است. آنجا شاگردانی که توسط یوحنا تعمید گرفته بودند، هنوز چنان زندگی می‌کردند که گویی عهد موسی در حال اجرا بود. روح‌القدس از طریق پولس رسول، در حال آوردن ایشان به دوران تحقق کنونی است. البته چنین اشخاصی امروزه دیگر در کلیسا یافت نمی‌شوند.
آنچه مربوط به امروز است:
(اعمال ۸) چالش‌های خود را ارائه می‌دهد، اما پیام آن برای کلیسای معاصر غنی و ارزشمند است. نجات‌دهندۀ ما، میخواهد ما بدانیم که انجیل برای همۀ ملت‌ها است و او میخواهد ما بدانیم که روح در قلب هر نوعی از مردم کار می‌کند تا آنها را به یک فهم نجات از عیسی مسیح برساند چنان‌که در انجیل به آنها ارائه داده است. رسالتی که مسیح به کلیسا داده است نمی‌تواند شکست بخورد. او ما را اطمینان و قوت قلب بخشیده تا خود را وقف آن کار کنیم.
و (اعمال ۸) به ما یادآوری می‌کند که با وجود همۀ تفاوت‌های ما، ایمان‌داران در مسیح یک هستند. ما “یک تعمید” داریم. در دنیایی که در حال از هم گسیختگی و تکه تکه شدن به‌دلیل جدایی‌های قومی و نژادی است، کلیسا به مفهوم “یک انسان جدید” در مسیح (افسسیان۱۵:۲)، وحدتی دارد که از این جهان نیست. بیایید در این سال جدید تصمیم بگیریم که این اتحاد را زنده کنیم، به‌ویژه در تعهد خود برای رساندن انجیل به جهان!
نویسنده: گای واتِرز