مسیحیان اسلواکی به پناهندگان اکراینی پناه می‌دهند

کارکنان یک مرکز کنفرانس مسیحیان در کوه‌های شمالی اسلواکی اخیرا آنجا را از یک اقامتگاه هفتگی خانواده‌های محلی تغییر داده‌­اند و به صورت پناهگاه‌های اضطراری برای پناهندگان فراری از اکراین درآورده‌­اند. پاوِل سینکو از بزرگان کلیسای تعمیدی شهر لوسِنس اسلواکی و هماهنگ کنندۀ مرکز کنفرانس راکووا دولینا می‌باشد که با سازمان مسیحی “نیازهای بین‌­المللی” نیز همکاری دارد.

ملت کوچک، پناهگاه ناگهانی

یک ماه پس از حملۀ روسیه به اکراین، بیش از سه‌و‌نیم میلیون نفر از این کشور جنگ‌­زده فرار کرده‌­اند و هنوز بیش از شش‌و‌نیم میلیون نفر داخل اکراین آواره هستند. حتی وقتی اکراینی­‌ها در مقابل حملات روسیه برای تصرف پایتخت مقابله و ایستادگی می­‌کنند، باز هم نیروهای روسیه به حملات بی‌­امان خود ادامه می­‌دهند. در ماریپول، شهری در جنوب شرقی اکراین مقامات اعلام کردن که روس‌ها در بمباران وحشیانه حداقل ۲۰۰۰ شهروند غیر نظامی را کشتند و ۸۰ درصد خانه­‌ها را تخریب کردند.

بیشتر پناهجویان به مرزهای لهستان رسیده‌­اند، هرچند بسیاری از آنها به کشورهای همسایه، رومانی و مولداوی گریخته‌­اند. بیشتر از ۲۶۰ هزار پناهجو وارد اسلواکی شده‌­اند؛ کشوری با پنج‌و‌نیم میلیون نفر جمعیت ناگهان خودش را در صحنه‌­های بین‌­المللی می‌­بیند. برای مثال، وزیر دفاع ایالات متحده امریکا، لیوِر آوستین در اواسط مارس از اسلواکی دیدار کرد و این اولین دیدار یک مقام وزارت دفاع امریکا از این کشور پس از ۲۰ سال بود.

در اوایل ماه مارس پسر ۱۱ سال‌ه­ای که به تنهایی به اسلواکی رسید، توجه جهانیان را به خود جلب کرد. او بیش از ۶۰۰ مایل را پیاده از خانه تا اسلواکی طی کرده بود؛ مادر بیوه‌­اش او را فرستاد تا از مراقب پدر سالخورده‌­اش باشد. او درحالی‌که فقط یک کیسۀ پلاستیکی، پاسپورت و شماره تلفنی نوشته شده روی دستش داشت به مرز رسید. او می‌گفت: “تنها همراهم در این راه امیدم بود.”

زمانی که پناهجویان به این کشور سرازیر شدند، پاول سینکو و سایرین در کلیسای او فکر می­‌کردند چگونه به آنها کمک و رسیدگی کنند. یک ماه بعد، ظرفیت مرکز کنفرانس اسلواکی پر شد و آنها به حدود ۶۵ پناهجو کمک کردند، در عین حال خود پناهجوها نیز به کمک یکدیگر می­‌شتافتند.

در مراحل اولیه بسیاری از پناهجویان از اسلواکی گذشتند و به سایر کشورها رفتند؛ اما سینکو می­‌گفت موج بعدی پناهندگان بسیار متفاوت بود. برخی از خانواده‌­هایی که او با آنها برخورد کرده است، جایی برای رفتن ندارند و به بیش از یک شب اقامت نیاز دارند.

دولت اسلواکی به هر کسی از اکراین وارد می­‌شود پناهندگی موقت داده است و مقامات در تلاش هستند مقدمات اسکان تازه‌­واردان را فراهم سازند. اما سینکو می­‌گوید این روند بسیار آهسته پیش می‌­رود و نیازهای پناهندگان فراتر از نیازهای مادی است.

غم فقدان و شکرگزاری

برخی پناهندگان به زمان نیاز دارند تا استراحت کنند و برنامۀ فرار خود را بررسی کنند. برخی هم برای یک دوش آب گرم و خواب در یک تخت گرم و نرم می­‌جنگند، درحالی‌که احساس گناه هم می­‌کنند چون بسیاری از اکراینی‌­ها هنوز در زیرزمین­‌های سر و ایستگاه‌های اطراف محل زندگیشان پناه گرفته‌­اند. اما شکرگزاری با غم در هم می‌آمیزد.

سینکو در جلسۀ دعای عصر از یک زوج اکراینی گفت که درست پیش از حملات روسیه از شهر بوچا گریخته بودند. آنها هیچ زیرزمینی نداشتند و جایی هم نبود پناه بگیرند؛ آنها به خاطر دختر معلول ۱۳ ساله­‌شان بسیار ترسیده بودند و بنابراین تصمیم به فرار گرفتند. دو روز بعد روسیه به شهر حمله کرد. آنها می­‌گفتند: “دخترمان زندگی ما را نجات داد.” زوج دیگری خودشان را “پناهندگان دوبل” معرفی کردند و گفتند اولین بار در سال ۲۰۱۴ وقتی روسیه بخش‌هایی از اکراین را تصرف کرد، از خانه فرار کردند؛ آنها در ایرپین خانۀ جدیدی ساختند – شهری که هم­‌اکنون در محاصرۀ نیروهای روس قرار دارد. حملات اخیر این خانه را هم ویران کرده است. اما سینکو می‌گفت این زوج ابراز آرامش می‌کردند: “این واقعیت که آنها در بهشت خانه‌­ای دارند، برایشان با مفهوم‌­تر و مهم‌تر است.” اکثر پناهندگان فراری اکراینی را زنان و کودکان تشکیل می‌­دهند (مقامات اکراینی خروج مردان ۱۸ تا ۶۰ سال را ممنوع کرده‌­اند). اما برخی از مهمانان مرکز کنفرانس بیان می­‌کردند این قانون استثناهایی نیز دارد: یک بیوه مرد با دو دخترش به آنجا رسیده بودند؛ یک پدر خوانده با همسر و ۹ فرزندش آمده بود؛ یک شوهر تازه ازدواج کرده روی ولیچر به همراه همسرش، درست چند روز پس از مراسم عروسی به آنجا گریخته بود. سینکو می‌گفت درحالی‌که آنها خودشان را با آوارگی ناگهانی و عدم قطعیت شرایطشان سازگار می­‌کنند، مشتاق کمک و خدمت به یکدیگر نیز هستند. یک پرستار آموزش دیده با وسایل پزشکی کمک می­‌کند؛ برخی سیب‌­زمینی پوست می­‌گیرند، میز را می­‌چینند و ظرف می­‌شویند. دو خواهر اهل کیِف به ساماندهی پناهندگان کمک می‌کنند و در صورت لزوم کار ترجمۀ زبان را انجام می­‌دهند. سینکو امیدوار است این روند ادامه یابد. از آنجایی‌که مرکز کنفرانس تنها عمل می­‌کند، سینکو و یک اکراینی که آشناهایی دارد در تلاش هستند برنامه‌های بلند مدت­‌تری برای اسکان پناهجویان در شهرهای نزدیک ترتیب دهند و امکان دسترسی آنها به شغل، مدرسه و وسایل حمل و نقل را فراهم سازند. او امیدوار است برخی پناهندگان وظیفۀ هماهنگی کارهای اکراینی‌­ها را در اجتماعات محلی اقامتگاه‌های خودشان به عهده بگیرند: “دولت یا افراد می­‌توانند مسکن فراهم سازند، اما به کمک و مشارکت آنها نیاز دارند.”

اعضای کلیسای اسلواکی پیشنهاد کرده‌­اند خانه‌­هایشان را به روی پناهجویان باز کنند و سینکو انتظار دارد حداقل ۲۵۰ خانوادۀ کلیسای تعمیدی در سراسر کشور در این امر شرکت کنند.

این همان کمکی است که اکراینی‌­ها در بلند مدت نیاز دارند و سینکو مسیحیان محلی را بسیار مشتاق خوشامدگویی به آنها می­‌دانند. او گفت: “من فقط به آنها گفتم آماده باشید. این تازه اول کار است.”