تاریخِ کتاب مقدسی به دو دوره بزرگ تقسیم شده است: عهد عتیق و عهد جدید. هرچند این دورهٔ بین دو عهد توسط آنها نقل نشده است؛ اما در عهد عتیق نبوت‌هایی و در عهد جدید نکاتی ذکر شده. برخی این دوره را “۴۰۰ سال سکوت” نامیده‌اند.
در این زمان، بسیاری از تغییرات سیاسی، مذهبی، فرهنگی و ادبی اتفاق افتاد. برای سهولت و نظم بخشیدن به توصیف تاریخی این دوره، آن را به چهار مرحله تقسیم می‌کنم که توسط پنج کشور قدرتمند که پس از سقوط اورشلیم بر علیه بابل قیام کردند، تعریف شده است. در زیر، برجسته‌ترین وقایع در طول زمان هر امپراطوری را شرح می‌دهم.
۱) امپراطوری بابِل (۶۰۲ تا ۵۳۹ قبل از میلاد)
نبوکدنصر به قدرت می‌رسد، امپراطوری آشور را شکست می‌دهد و اولین گروه از یهودیان را به تبعید می‌کشاند (۶۰۵ ق. م.). در میان آنها دانیال و دوستانش را می‌بینیم. (دانیال۱:۱-۷).
نبوكدنصر به مدت دو سال اورشلیم را محاصره كرد و معبد سلیمان را خراب كرد (۵۸۶ ق. م.). در اینجا ۷۰ سال تبعید در بابل آغاز می‌شود.
اعتقاد بر این است که کنیسه‌ها در زمان تبعید بابل بوجود آمده‌اند.
امپراطوری ماد پارسی بر علیه بابل به پا می‌خیزد. (۵۳۹ ق.م.؛ دانیال ۲۵:۵-۳۱).
۲) امپراطوری ماد پارسی (۵۳۹ – ۳۱۳ ق. م.)
امپراطوری ایران با کوروش کبیر بوجود می‌آید. سرزمین ماد، امپراطوری صغیر، از پارس حمایت می‌کند. (۵۳۹ ق.م.)
کوروش به یهودیان اجازه بازگشت به اسرائیل را می‌دهد: ابتدا با زروبابل، سپس با نحمیا و سرانجام با عزرا.
معبدی که در سال ۵۱۵ قبل از میلاد بازسازی شد، “معبد اسدراس” نامیده می‌شود. این بازسازی، مصادف با بازگشت یهودیان است.
خدمات ملاکی به بازگشتگان از تبعید (۴۳۰ ق. م.).
فیلیپ مقدونیه روی کار می‌آید و یونان را فتح می‌کند (۳۵۹ ق. م.). پسرش، اسکندر کبیر، جانشین وی و ولیعهد می‌شود.
اسکندر کبیر شروع به سلطنت می‌کند و سرزمین پارس را فتح می‌کند (۳۳۶ ق. م.). استاد او ارسطو، فیلسوف مشهور یونان بود.
۳) امپراطوری یونان (۳۳۱ – ۱۶۴ ق. م.)
اسکندر در سن ۳۲ سالگی در بابل درگذشت و پادشاهی وی به چهار قسمت تقسیم شد (۳۲۳ ق. م).
کانُن کتب عهد عتیق تکمیل و پذیرفته می‌شود (۳۰۰ ق. م.).
بطلمیوس فیلادِلفوس، در اسکندریه، ترجمه کتاب مقدس عبری را به یونانی ترویج می‌کند، آغازگر کتاب مقدس عبری به زبان یونانی در زمان (۲۸۵ یا ۲۵۰ ق. م.) است.
تکمیل نوشته‌های غیر الهامی
آنتیوخوس اپیفان چهارم وارد معبد اورشلیم می‌شود و یک خوک را قربانی می‌کند (۱۶۷ ق. م.). کتاب مقدس آن را “مکروه ویرانی” می‌نامد.
۴) امپراطوری روم (۱۴۶ ق. م.)
تاسیس روم (۱۴۶ ق. م.).
دوره مکابی (۱۶۷ – ۴۰ ق. م.) آغاز می‌شود.
شورش مکابیان (۱۶۶ ق. م.).
نائوس پُمپیوس مَگنوس معروف به پامپی – سردار مشهور و دولتمرد رومی، اورشلیم را فتح می‌کند (۶۳ ق. م.).
امپراطوری روم با ترور آگوستوس (ژولیوس) سزار آغاز می‌شود. مارکو آنتونیو مدتی جانشین او می‌شود (۴۰ ق. م.).
هیرودیس کبیر (که قصد کشتن عیسی را داشت) از طریق مارکوس اورلیوس (۴۰ ق. م.) به قدرت بر اورشلیم دست می‌یابد.
بازسازی و بزرگ سازی معبدِ اسدراس (معبد دوم)، توسط هیرودیس بزرگ. این معبد در سال ۷۰ میلادی نابود می‌شود.
تولد مسیح (سال ۵ ق. م.). این شکاف در سال، به این دلیل است که دیونیسوس، یک مورخ رومی، پنج سال در تقویم وقایع مورد درخواست، عقب مانده است.
اهمیت این دوره
در طی این به اصطلاح “سال‌های سکوت”، تغییرات زیادی اتفاق افتاد. اگرچه، ما از همهٔ آنها، سوابق کتاب مقدسی نداریم، این تغییرات زمینه را برای ورود مسیح فراهم می‌کنند؛ این مرحله، مرحله تعیین کننده‌ای در تاریخ رستگاری و نجات است. لحظه اوج تحقق وعده‌ها و انتظار عهد عتیق برای مسیح، در آستانه فرا رسیدن بود.
این دوره به ما یادآوری می‌کند که خداوند از عناصر غیر قابل تصوری برای تحقق برنامه‌های ابدی خود استفاده می‌کند. او از افرادی مانند نبوكدنصر برای قضاوت درباره قوم خود برای بت پرستی استفاده كرد. او از اردشیر استفاده کرد تا بتواند بازسازی معبد اورشلیم را انجام دهد. او از کوروش برای هدایت یهودیان به پرستش دوباره در اسرائیل استفاده کرد. خداوند برای تحقق برنامه‌های عالی خود از کسانی که می‌خواهد به روش‌های غیر قابل تصوری استفاده می‌کند.
در این دوره، جایگاه کنیسه نیز در زندگی مردم اولویت دارد و یکتا پرستی ادغام می‌شود. کاتبان و خاخام‌ها جایگاه موازی با روحانیت معبد اورشلیم دارند. یهودیت به جریان‌ها و فرقه‌های چندگانه تبدیل می‌شود: فریسیان، صدوقیان، اِسِنی‌ها[1]، هِلِنیست‌ها و غیره.
صحنه برای ورود قهرمانِ مهمترین واقعه تاریخ بشریت آماده شده بود: ورود مسیح. جزئیات آنچه خدا در طول تاریخ انجام می دهد را از دست ندهیم زیرا ما به عنوان یک کلیسا بخشی از آن هستیم. به نقل از کارل بارت، وظیفه ما هنوز این است که نشان دهیم خدا چگونه بین فواصل مختلف زمانی کار می‌کند.
با این حال، برخی از یهودیان و الهیات‌دانان مسیحی موافق هستند که این دوره مابین عهدی “دوره معبد دوم” نامیده شود، زیرا اولین دوره (دوره سلیمان) توسط نبوکدنصر در سال ۵۸۶ قبل از میلاد تخریب شد. و در سال ۵۱۵ بعد از میلاد هنگام بازگشت از تبعید در بابل، بازسازی شد. در سال ۲۰ بعد از میلاد، همین معبد توسط هیرودیس بزرگ گسترش یافت و توسط تیتوس امپراطور در سال ۷۰ تخریب شد. معبد بازسازی شده، “معبد اسدراس یا معبد دوم” نامیده شد، این دوره در مجموع ۶۵۵ سال (سال ۵۸۶ قبل از میلاد تا سال ۷۰ بعد از میلاد) را پوشش می‌دهد.
[1] نام فرقه‌ٔ عرفانی یهودی که از قرن دوم پیش از میلاد تا قرن دوم پس از میلاد فعالیت داشت