نماد سایت کانون انجیل

چطور می­‌توانم از نجات اطمینان داشته باشم؟

“یهوه خدایت در میان توست، او جنگاور است و نجات خواهد داد. او بر تو شادی بسیار خواهد کرد و در محبتش آرام خواهد پذیرفت، او با سرودها بر تو شادی خواهد نمود” (صَفَنیا ۱۷:۳).

حتی برای ایمان‌داران نیز باور انجیل می‌­تواند دشوار باشد. من کلامی را از صَفَنیا خواندم و حیرت‌زده شدم. تصور کنید! چشمۀ شادی جاویدان، همیشه جاری و همیشه تابان، بر تو شادمانی می­‌کند. صدایی که سخن‌ گفت و ستاره‌­ها را به وجود آورد، بر من سرود می‌خواند. من از محبت خدا شگفت‌زده می‌شوم. با این حال هنوز در عجبم: چگونه می‌توانم اطمینان یابم چنین محبت شگفت‌­آوری واقعا بر من متکی است؟

دره‌ای از سایۀ تردید

من در خانه­‌ای مسیحی بزرگ شده‌ام و نمی‌دانم چه زمانی تبدیل شدم. تربیت مسیحی من منشاء بسیاری از برکات مهم در طول زندگانی‌ام بوده است. اما در مورد من نیز مانند دیگران، یک سوال بسیار جدی مطرح است: از کجا بدانم تجربۀ مسیحیت در درونم واقعی است و فقط پیرامون من نیست؟

برای بیش از ۲۵ سال در دره‌ای از سایۀ تردید راه می‌رفتم، تسخیر‌ شده در دو چیز. اول، این واقعیت است که من از دوران کودکی با اشتیاقی صادقانه برای نجات به عیسی مسیح دعا کرده‌ام. در پرتو این واقعیت، مورد دوم بسیار مبهم‌­تر است، یعنی از سال‌های نوجوانی در تلاش و کشمکش بوده‌ام تا از رابطۀ خودم با عیسی مسیح مطمئن شوم.

اکنون متقاعد شده‌­ام تطبیق این دو واقعیت چندان دشوار نیست. در حقیقت من از دوران کودکی مسیح را شناخته‌­ام، دیگر چگونه می‌­توانستم نامش را نخوانم؟ (رومیان ۱۴:۱۰)، درست مانند کودکان که می­‌توانند سال‌های زیادی را صرف ارتباط حضوری با والدین خود کنند بدون آن‌ که بدانند آنها واقعا چه کسانی هستند، و بدون داشتن درک قابل توجهی از نحوۀ عملکرد واقعی روابط، من نیز سال‌های زیادی را با روش کودکانه و نابالغ و ناآگاهانه صرف ارتباط با خداوندم کرده‌­ام. نتیجۀ آن یک ناامنی عمیق و مداوم بوده است.

مدت‌ مدیدی فکر نمی‌­کردم هیچ پاسخ روشنی وجود داشته باشد. بعدها کمی بیش از ۱۰ پیش از طرف یک دوست کمکی دریافت کردم که این من را در مسیری خارج از آن درۀ تردید قرار داد. از آن زمان از طریق کتاب مقدس، حکمت مقدسین گذشته و حال، ساعت‌ها تفکر و دعا، خداوند نور بیشتری بر من تابانید و مرا به‌ سوی سپیده‌دم هدایت نمود: “طریق پارسایان همچون سپیده‌­دمان است که تا روشنایی نیم‌روز نور آن هر دم فزونی می­‌گیرد” (امثال ۱۸:۴).

سه آزمون برای اطمینان

آیا چنین اطمینان کاملی واقعا امکان‌پذیر است؟ فصل ۱۸ از اعتراف‌نامه وست‌مینستر[1] به ما یاد می­‌دهد که بلی وجود دارد: “(کسانی‌که) به­‌راستی به خداوند ‌عیسی ایمان دارند و او را خالصانه دوست دارند و می­‌کوشند با وجدان کامل در حضور او گام بردارند، در این زندگی قطعا اطمینان خواهند داشت که در فیض هستند”. اعتراف، به ما سه آزمون عملی ارائه می‌دهد: می‌توان از طریق بررسی ایمان، محبت و زندگی یک شخص بر اساس کتاب مقدس به این اطمینان دست یافت.

صریح‌­ترین آنها مورد سوم است. یک مسیحی کسی است که در جست­وجوی پیروی و اطاعت از خداوند عیسی مسیح در زندگی واقعی است. زندگی متحول‌‌شده حاصل قلب متحول‌‌شده است: “اگر مرا دوست دارید، احکام مرا نگه خواهید داشت” (یوحنا ۱۵:۱۴). اگر حتی سعی نکنیم پیرو مسیح باشیم، کاملا بدیهی است هیچ ایمان حقیقی به او نداریم. زندگی‌های ما انعکاس خداوندمان است. از آنجایی‌که این آزمون ساده‌­ترین و بدیهی‌­ترین آزمون است، بیش از این شرح نمی‌دهم.

اولین و دومین آزمون، یعنی موضوعات ایمان و محبت، دشوارتر هستند زیرا روح حساس به‌خوبی از ظرفیت خود برای ریاکاری آگاه است. “دل از همه چیز فریبنده‌­تر است و بسیار بیمار، کیست که آن را بشناسد”؟ (ارمیا ۹:۱۷).

در رویارویی با چنین ظرفیتی برای خودفریبی، چگونه پاسخ سوالات قلبی را دریابیم؟ خوشبختانه اعتراف همیشه به ما یادآوری می­‌کند که در ‌این‌ موارد ما کمک داریم. یقین مسیحی صرفا یک عقیده یا باور احتمالی و حدسی بر اساس امیدی واهی نیست”. در حقیقت ما از کمکِ مطمئنی برخورداریم: “حقیقت الهی وعده‌های نجات، شواهد درونی فیض‌هایی که آن وعده‌­ها بر مبنای آنها داده شده‌­اند و شهادت روح فرزندخواندگی مبنی‌بر این‌ که ما فرزندان خدا هستیم”.

در امید پیش بروید

اعتراف و تجربه هر دو به من اثبات می­‌کنند مسیحیت قطعا به دو چیز نیاز دارد: آموزش صحیح الهیات و هدایت عملی صریح. من هر دوی این موارد را در کتابچۀ خود تحت عنوان «گام‌ برداشتن به ‌سوی سپیده‌دم: قطعیت را در تجربۀ مسیحی خود بیابیم»، کاوش کرده‌­ام.

بیایید با امید پیش برویم. اطمینان از نجات “مربوط به جوهرۀ اصلی ایمان نیست، بلکه شاید یک ایمان‌دار راستین مدتی طولانی انتظار بکشد و پیش از سهیم شدن در آن با مشکلات زیادی دست ­‌و ‌‌پنجه نرم کند”. شک ‌‌و ‌‌تردید بدان معنا نیست که کسی لعنت ‌شده است. علاوه بر این “وقتی با قدرت روح به شناخت چیزهایی دست می‌­یابیم که خدا رایگان به ما داده است، شاید بدون مکاشفه‌­ای خاص و فقط با کاربرد صحیح نیرو‌هایی که در اختیار داریم به اطمینان نجات دست بیابیم”.

ممکن است انسان مدت مدیدی در دره‌ای از سایۀ تردید سرگردان شود. اما نیازی به ناامیدی نیست. همۀ کسانی­که سرگردان می‌­شوند، گم نمی­‌شوند.


[1] نکات اصلی اعتراف‌نامه وست‌مینستر چیست؟ وست‌مینستر بیان می‌کند که سقوط و همۀ گناهان دیگر توسط مشیت الهی از پیش تعیین ‌شده است. با این حال می‌آموزد که گناه “تنها از مخلوق سرچشمه می‌گیرد و نه از خالق”. خدا نمی‌تواند عامل گناه باشد زیرا او مقدس و عادل است.

خروج از نسخه موبایل