عطایای روح‌القدس

تعریف

عطایای روح‌القدس، عطیه‌هایی از فیض هستند که به‌وسیلۀ روح‌القدس داده شده‌اند و برای بنا و تعالی کلیسا طراحی گردیده‌اند. این عطایا را می‌توان به دو گروه عطایای گفتاری و عطایای خدمتی تقسیم کرد.

خلاصه

عطایای روح‌القدس، عطایایی از فیض هستند که به‌وسیلۀ روح‌القدس به هر مسیحی داده شده‌اند. این عطایا باید تحت ربوبیت خداوند عیسای مسیح و برای تقدیس بدن او یعنی کلیسا اعمال شوند. مسیحیان نباید عطایایی که خدا به آنها داده است را خیلی بالا یا خیلی پست در نظر بگیرند، بلکه باید به یاد داشته باشند این خداست که با حاکمیت و خردمندانه، آنها را می‌­دهد و هر یک از این عطایا ضروری هستند. هر مسیحی هنگام تبدیل شدن در روح‌القدس تعمید می‌یابد؛ بنابراین هر مسیحی باید به عطیه‌ای که خدا به او داده است وفادار باشد و مهم‌تر از آن، تلاش کند تا عطیۀ خود را در محبت به خدا و دیگر مسیحیان به کار گیرد.

عطایای روح‌القدس عطایایی از فیض هستند که به‌وسیلۀ روح‌القدس بخشیده شده‌اند و برای تعالی کلیسا طراحی گردیده‌اند. دیدن جدولی از عطایای گوناگونِ عهد جدید کمک‌کننده و مفید است.

رومیان ۶:۱۲-۸	اول قرنتیان ۷:۱۲-۱۰	اول قرنتیان ۲۸:۱۲	افسسیان ۱۱:۴
عطایا بر اساس فیضی که به ما بخشیده است متفاوت هستند	به هر کس برای منفعتِ همگان داده شده است	و خدا در کلیسا تعیین نمود	و اوست که بخشید
		رسولان	رسولان
نبوت	نبوت	انبیا	انبیا
			مبشرین
	توان تشخیص ارواح
تعلیم	کلام حکمت و دانش	معلمین	شبانان و معلمین
تشویق
	عطیۀ معجزات	معجزات
	عطیۀ شفا دادن	عطیۀ شفا دادن
خدمت		کمک کردن
رهبری		مدیریت
	سخن گفتن به زبان‌‌ها	سخن گفتن به زبان‌‌ها
	ترجمۀ زبان‌ها
بخشش
	ایمان
رحم و شفقت

عطایای فهرست‌شده در بالا را می توان به دو دسته تقسیم‌بندی کرد: عطایای گفتاری و عطایای خدمتی (اول پطرس ۱۱:۴). دسته‌بندی‌ها دقیق نیستند، زیرا کسانی که عطیۀ گفتاری دارند به کسانی که آنها را خطاب قرار می‌دهند نیز خدمت می‌کنند و کسانی که عطیۀ خدمت دارند نیز در همان حال پیام­‌های روحانی را منتقل می­‌نمایند. عطایای سخن گفتن شامل: رسالت، نبوت، تعلیم، بشارت، نصیحت، تشخیص ارواح، سخن گفتن به زبان‌ها و ترجمۀ زبان‌هاست. عطایای خدمت شامل: رهبری، کمک، رحم و شفقت، بخشش، ایمان، شفا دادن و معجزات می‌شود. دربارۀ عطایای روحانی باید چند حقیقت را در نظر داشت:

1. عطایا باید تحت فرمان مسیح انجام شوند (اول قرنتیان ۱:۱۲-۳). نباید عطایا و تجربیات را مرکز توجه قرار داد، بلکه باید برتری مسیح در همۀ امور مد نظر باشد. افراد ممکن است ادعای تجربیات شگفت‌انگیزی داشته باشند، اما اگر تحت فرمان مسیح زندگی نمی‌کنند، عطایای آنها بی‌ارزش است.
2. عطایا برای بنای کلیسا داده می­‌شوند (اول قرنتیان ۱:۱۴-۴۰؛ افسسیان ۱۱:۴-۱۶). این عطایا برای خودسازی یا عزت نفس بخشیدن به خود داده نشده‌اند، بلکه برای بنا کردن و تقویت بدن کلیسا داده شده‌­اند. تمرکز عطایا بر مشارکت است، نه بر فردگرایی. ما در افسسیان ۴ می‌بینیم که هدف از دادن عطایا، بلوغ بدن مسیح است. خداوند از کلیسا می‌خواهد که پایدار و قدرتمند شود و بتواند در مقابل تعالیم دروغین و مخرب مقاومت کند. عطایا وقتی به‌خوبی عمل می‌کنند که کلیسا بیشتر به مسیح شبیه شود؛ یعنی زمانی که در حقیقت و راستی و محبت بنا شود.
3. در رومیان ۳:۱۲ می‌بینیم که ما باید به‌طور منطقی دربارۀ عطایای خود تعمق کنیم. ما باید از افراط و تفریط دربارۀ خودمان و عطایای خود پرهیز کنیم. پولس در اول قرنتیان ۱۲ به ما می‌آموزد کسانی که عطیه‌ درخشان‌تری دارند، خداپسندتر و یا روحانی‌تر نیستند؛ برعکس، کسانی که عطیه‌ای دارند و فکر می‌کنند آن عطیۀ کمتری است، پست‌تر نیستند و هر عطیه‌ای برای تقویت بدن کلیسا ضروری است. زیرا بدن ما از چشم‌ها، گوش‌ها، دست‌ها، پاها و بینی تشکیل شده است. پس هیچ عضوی از کلیسا نمی‌تواند منزوی باشد. کل بدن نمی‌تواند یک چشم یا یک سر باشد، زیرا در این صورت اصلا بدنی وجود ندارد. پس باید منطقی دربارۀ عطیه‌­ای که خدا به هر یک از ما داده فکر کنیم و از برداشت‌های مغرورانه و غیر واقعی و یا این تصور که ما بی‌ارزش هستیم و چیزی برای ارائه نداریم، پرهیز کنیم.
4. ما می‌دانیم تنوع عطایا از سوی خود خداست (اول قرنتیان ۴:۱۲-۶) ما نگران عطیه‌ای که خدا به ما داده است، نیستیم، زیرا خدا با اقتدار عطایایی را که ما داریم مقرر کرده است (اول قرنتیان ۱۱:۱۲، ۱۸، ۲۸). ما وسوسه می‌شویم که فکر کنیم عطایای ما به خودمان تعلق دارند، اما پولس یادآوری می‌کند که عطایا، هدیه هستند! این عطایا به ما داده شده‌اند و ما آنها را به دست نیاورده‌ایم. ما اعتقاد داریم که خدا بدن را با حکمت و محبت عظیم شکل داده است. قرنتیان به‌طور خاص شیفته عطیۀ سخن گفتن به زبان‌ها بودند و پولس دربارۀ تجلیل ناروا از چنین عطیه‌ای هشدار می‌دهد.
5. تعمید در روح‌القدس یک تجربۀ ثانوی پس از تبدیل نیست. در اعمال رسولان، تعمید در روح‌القدس در آغاز کلیسا در روز پنطیکاست (اعمال رسولان ۵:۱؛ ۱:۲-۱۱)، در هنگام تغییر کُرنلیوس و دوستان او (اعمال رسولان ۴۴:۱۰-۴۸؛ ۱۶:۱۱)، و در تبدیل دوازده تن در اَفسُس (اعمال رسولان ۱:۱۹-۷) اتفاق می‌افتد. پولس همچنین تعلیم می‌دهد که تعمید در روح، زمانی رخ می‌دهد که هر عضو کلیسا در بدن مسیح قرار گیرد (اول قرنتیان ۱۳:۱۲). از نظر تعریف، تعمید یک رویداد آغازین است. بنابراین استناد به بحث اعمال رسولان که تعمید گرفتن باید همراه با سخن گفتن به زبان‌ها باشد، یک برداشت غلط از شواهد موجود است. سخن گفتن به زبان‌ها نشان‌دهندۀ آغاز عهد جدید در پنطیکاست است (اعمال رسولان ۱:۲-۴) و رستگاری و نجات غیر یهودیان (اعمال رسولان ۴۴:۱۰-۴۸) و پیروان یحیای تعمید‌دهنده (اعمال رسولان ۱:۱۹-۷) را نشان می‌دهد. در هیچ کجا ما سندی نداریم که ورود به کلیسای عیسای مسیح باید همراه با سخن گفتن به دیگر زبان‌ها باشد. علاوه بر این، اول قرنتیان ۱۳:۱۲ آشکار می‌کند که هر ایمان‌داری هنگام تبدیل در روح‌القدس تعمید می‌یابد.
6. اول قرنتیان ۱:۱۴-۱۹ یکی از جالب‌ترین متون است و نشان می‌دهد که بنا شدن از طریق درک به دست می‌آید. گاهی مسیحیان وسوسه می‌شوند این‌طور فکر کنند که تجربیات شگفت‌انگیز، به‌ویژه تجربیات عاطفی طاقت‌فرسا، چیزی است که باعث پیشرفت می‌شود. یقینا، احساسات چیز خوبی هستند و نباید مورد انتقاد قرار گیرند، اما پولس به ما می‌آموزد که احساسات باید با حقیقت مهار شوند. خدا انتخاب می‌کند که با تجدید ذهنمان، ما را تقدیس کند (رومیان ۲:۱۲) و ما تلاش می‌کنیم آنچه که خدا را خشنود می‌سازد، دریابیم (افسسیان ۱۰:۵) تا فهیم‌­تر شویم. با این روش، ما به شیوه‌ای زندگی خواهیم کرد که خداوند را خشنود می‌سازد (فیلیپیان ۹:۱-۱۱؛ کولسیان ۹:۱-۱۱).
7. ما باید بر عطایایی که خدا به ما داده است تمرکز کنیم (رومیان ۶:۱۲-۸). این یک اشتباه است که ما از مشارکت در بشارت و یا خدمت کردن و یا کمک کردن به دیگران اجتناب کنیم و ادعا نماییم که ما چنین عطیه‌ای نداریم. با این کار، خودخواهی خودمان را توجیه می‌کنیم. از سوی دیگر، پولس به ما یادآوری می‌کند انرژی‌ خود را در زندگی بر روی عطیه‌ای که خدا به ما داده است، متمرکز کنیم. خدا ما را به روشی خاص آفریده است. بنابراین ما زمانی می‌توانیم به دیگر ایمان‌داران بیشتر کمک ‌کنیم که عطیه یا عطایایی که خدا به ما داده است را دنبال نماییم. این احمقانه است که کسی عطیۀ معلمی داشته و آن را نادیده بگیرد و بیشتر وقت خود را صرف تشویق کند.
8. در اول قرنتیان ۱۳ به‌وضوح می‌بینیم که پولس در وسط بحثِ عطایای روحانی (اول قرنتیان ۱۲-۱۴) قرار گرفته و می‌گوید که عطایا بدون محبت بی‌ارزش هستند. مهم‌ترین مقیاس روحانی بودن ما عطایای ما نیستند، بلکه خداپرستی ماست.